| |
ένα ποτάμι ξεχύθηκε η πίκρα μου.
αυτός ο μαύρος τοίχος εκεί μπροστά μου
μήτε μια χαραμάδα φως
μήτε μια σταγόνα βροχής στα όνειρά μου
η θάλασσα μακριά μου,ούτε τούτη να τη θωρώ
και έμεινε ένας καφές και ένα τσιγάρο
να δηλητηριάζει τα μέσα μου,την ύπαρξή μου
καλοκαιράκι χωρίς μία ανάσα,μια βουτιά
λίγο γαλάζιο
με τα ντουβάρια εκεί,πάντα εκεί,στη θέση τους
στο ίδιο μέρος,στην ίδια καρέκλα
χωρίς ελπίδα,για ένα ταξείδι που δεν θα πάω ποτέ
φτώχεια.
η θάλασσα πολυτέλεια
μαύρη σαν τα μέσα μου
να σηκωθώ να σπάσω τα δεσμά μου
αυτά τα αόρατα που μου φορέσανε
χωρίς δική μου ευθύνη,δεν έχτισα εγώ τους τοίχους
μ'ένα τσιγάρο,να κιτρινίζω τα δάχτυλά μου
θεατής,στο δικό τους έργο.
οι δικοί τους τοίχοι
πάνω στη ψυχή μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
