| |
Έγραψα ποίηση για όσους τη θλίψη υμνήσανε.
Γι'αυτούς που όταν τ'άστρα πεθαίνανε γλυκά χαμογελούσαν.
Για όσους γιορτάζαν τη δύση του ήλιου και το αέναο σκότος της νύκτας.
Γι' αυτούς που τη ζωή φοβηθήκανε και το θάνατο αγάπησαν.
Γι' αυτούς που ερωτεύτηκαν την εικόνα μιας γυναίκας σ'ένα μνήμα μαρμάρινο.
Μιας γυναίκας που τη θάψανε γιατί ήταν τόσο ωραία
που η ομορφιά της προσέβαλε τη δική μας ασχήμια.
Έγραψα ποίηση για έναν άρρωστο γέρο που ο Χάρος τον άφησε
τη ζωή μας να σκιάζει.
Έγραψα ποίηση γι'αυτούς που το Χάος αγκάλιασαν και το Έρεβος λάτρεψαν.
Για τον Κώστα που είδε τα όνειρά του να σβήνουν και μονάχος μια μέρα τη ζωή του τερμάτισε.
Έγραψα ποίηση για όλους εκείνους που στη γέννα μου κλαίγανε
και στην κηδεία μου γελούσαν.
Γι'αυτούς που καρτερούσαν με υπομονή να με θάψουν βαθιά,
μες στο χώμα που πότιζαν τα νερά του Καιάδα.
Έγραψα ποίηση για ένα χωριό που σκεπάστηκε απ'τα πέπλα της λήθης.
Για τους κατοίκους του που ξεχάστηκαν μες στο διάβα του χρόνου.
Για τα σπίτια που ερημώθηκαν και τους νεκρούς που τριγύριζαν στου χωριού την πλατεία.
Έγραψα ποίηση για το άρρυθμο σύμπαν και τον νεκρό γαλαξία,
που ακόμη τον φώτιζε η στερνή ηλιαχτίδα.
Για μένα μονάχα δεν έγραψα.
Για τον πόνο και τη θλίψη μου
στίχους να 'βρω δε μπόρεσα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
