| |
Τη στιγμή εκείνη
Που με τα χέρια σου ρίχνεις
Ολόκληρη την ύπαρξή σου απ’ τον κόσμο έξω
Και σαν ταινία προβάλεις στο μυαλό σου
Όσα έζησες και όσα λαχτάρησες να ζήσεις
Τα βιβλία που δεν διάβασες
Τους ήρωες που περιμένουν
Τους έρωτες που ακόμη θαμπώνουν με τα χνότα τους τα τζάμια
Και τις ερεβικές σκιές που τόσο αγάπησες.
Εκείνη τη στιγμή
Θυμήσου! Μονάχα θυμήσου!
Όσα ονειρεύτηκες και δεν πρόλαβες,
Όσα ονειρεύτηκες και δεν τόλμησες
Και όσα εκείνη η φτηνή ιερόδουλη, η ειμαρμένη
Δεν σε άφησε να τα κρατήσεις στα χέρια.
Τη στιγμή εκείνη
Καθόλου μην αργήσεις! Μονάχα θυμήσου!
Και πιάσε απ’ το γιακά τον ήδη ριγμένο
Με νύχια και με δόντια πάλεψε
Ανέβασε απ’ το χάος τον αυτόχειρά σου.
Η ώρα για το χειροκρότημα δεν ήρθε ακόμα
Όσο τ’ αγέννητα μέσα σου κλαίνε,
Όσο ψάχνουν οι εικόνες σου ζωή
Στα ακροδάχτυλα της δεξιάς σου παλάμης
Τόσο της ζερβής τα δάχτυλα θα σε γυρνάνε πίσω!
Απ’ το γιακά θα σε πιάνουν
Θα σε ανεβάζουν ξανά στον κόσμο
Φωνάζοντάς σου πως το έργο σου επί σκηνής
Παίζεται ακόμη!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
