| |
Ένα καλοκαιρινό πρωινό ,ξυπνάς
με τα μάτια μισόκλειστα κοιτάς έξω απ το παράθυρο
οι ακτίνες σαν εισβολείς από ένα μακρινό παρελθόν
ορμούν με τις κοφτερές άκρες τους πάνω σου
σε τυφλώνουν
Χάνεσαι, πραγματικότητα ψευδαίσθηση το ίδιο πράμα
θαμπές στιγμιαίες εικόνες.
Σαστίζεις ώσπου το σώμα αντιδρά
αρπάζεις με τα δυο σου χέρια τον ήλιο
τον γονατάς κάτω μέχρι να τον δεις
να τον δεις να σε παρακαλά
να ζητά συγχώρεση που σε τύφλωσε
που δεν σ άφησε να δεις την ασχημιά του κόσμου σου.
Ήμαρτον σου φώναξε θες να με πεθάνεις?
θες στ αλήθεια να μην υπάρχω?
θες στ αλήθεια να μην έχεις φως στα πρωινά σου?
στις μέρες σου ? στα χρόνια σου ήλιο να μην έχεις?
Τι σου έφταιξαν οι αχτίδες μου αν στραβά έχεις ξυπνήσει?
Τι σου έφταιξε το φως τους αν εσύ από φως δεν ξέρεις?
Ή μήπως άρχοντα και νταή του κόσμου την γύμνια σου φοβάσαι
στο φως το άπλετο που χύνεται σαν απ τις κορφές προβαίνω
και στο παράθυρο που έχτισες βλέπω ρωγμή και μπαίνω?
Τα χέρια σου χαλάρωσες κι άφησες τις αχτίδες...
ανάσκελα σαν ξάπλωσες δάκρυσες , εκλαψες
η γέννηση σου άσκοπη δεν ήθελες να είναι
άρχοντας που νόμιζες ,νταής σε όλα που σουν
δεν τ αντεχες και σαν σκόνη από πάνω σου
προσπάθησες να αποτινάξεις
Δάκρυ ,κολυμπήθρα εκ νεου βάφτιση επιθυμείς
άνθρωπος να γίνεις σύντροφος του ήλιου του φωτός
κι ας είναι έξω άσχημος ο κόσμος σου θες να τον αλλάξεις
Ηθελες απ την αρχη να ξεκινήσει η μερα σου
ν ανοιξεις το παραθυορ ξανα ,να μπουν μεσα οι αχτίδες
κι ερωτα τρελό να αρχίσεις ,να κυλιστεις στο πατωμα
να νιωσεις την δυναμη της υπαρξης του φωτός
μεσα στο σωμα σου απ πανω ως τ ακροδακτυλα σου..
Ξαναγεννηθηκες...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
