| |
Στο Πευκοχώρι μια φορά συνάντησα ένα αλάνι
μ’ ένα καράβι τατουάζ στο στήθος χτυπημένο,
που έμοιαζε πια – φαντάσου το- σκαρί ναυαγισμένο,
το βλέμμα του έστρεψε αλλού σαν ρώτησα τι κάνει.
Ήταν κι αυτός στους εκλεκτούς, στην πιο καλή ομάδα,
όσο θυμάμαι πάλευε τους άλλους για να σώσει,
ποτέ δεν έχει φίλο του – όπως αυτοί- προδώσει
κι όμως τον τέλειωσε η Κική μέσα σε μια βδομάδα.
*****
Τον πρωτογνώρισα στουπί με μάτια αλλοπαρμένα,
να μου αραδιάζει όνειρα που πράξεις θα τα κάνει,
πως θα βρει κάποια στη Χιλή πολλά παιδιά να κάνει
και, γεναιόδωρος πολύ, προσκάλεσε κι εμένα.
Έλεγε πως ο άνθρωπος δεν πρέπει να ριζώνει,
πως έχει μιαν αποστολή ανώτερη αναλάβει,
ότι κανείς –εκτός αυτού- δεν έχει καταλάβει,
πως η μιζέρια πιο πολύ απ’ τις ουσίες σκοτώνει.
*****
Κείνη τη μέρα χτύπησε κατάστηθα καράβι,
να του θυμίζει σύντομα πως πρέπει για να φύγει.
Μα απ’ τον εαυτό του δεν μπορεί κανένας να ξεφύγει,
αν δεν μπορέσει μέσα του μια ρέγουλα για να βρει.
Και σου τον παίρνει η Κική και σου τον τσαλακώνει
μ’ όλα τα θέλγητρα μαζί στο πάτωμα τον ρίχνει,
όσα δεν φέρνει η ζωή, η μια στιγμή τα φέρνει
κι αυτό που τόσο λάτρευε πιάνει και το σκοτώνει.
(Τον εαυτό του διαπαντός πιάνει και τον σκοτώνει)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
