| |
ο γερος κοιταγε την βαρκα σκεπτικος ,επι χρονια ηταν η ζηση του αυτη ,η πρωτη του αγαπη και τωρα ισως και η τελευταια ,ειχε απομεινει μονος στο σπιτι ,η γραια απεθανε μια νυκτα σιωπηλα στον υπνο της ,τα παιδια του στην Αθηνα ηρθαν,τον ειδανε του παν να παει μαζι τους αλλα αυτος τους απεκριθει οτι μακρυα απο την θαλασσα θα μαραζωνε και θα γερναγε ,
Τις πρωτες βδομαδες χανονταν με το σουρουπο και ερχοταν μεσημερι απο την θαλασσα.
Στο χωριο οι χωριανοι τον ειχαν εγνοια μη φουνταρει ετσι σαμπως και ηταν κανενα ατομο που δεν περασε φουρτουνες και θα τα χανε.
η θαλασσα κερα μου της ελεγε της γριας μας εδωσε οτι εχουμε, σε αυτη θα μαι οσο ζω ,ειναι ισως η δευτερη μου αγαπη μετα απο σενα και η βαρκα μας το βιος μας
η γραια δεν μιλαγε πολυ οταν ηταν ζωντανη και αυτη φουρτουνες την ειχαν εβρει ο πατερας της ειχε χαθει σε σφουγκαραδικο ,ο αδερφος της αναπηρος ,απο κακια στιγμη ,τον Στελιο τον ειχε ξορκισει ,εστω ψαρας να ζουμε μονο αρκει.
Και τα παιδια τα παιδια εφυγαν για σπουδες ,κανεις τους δεν αγαπαγε την θαλασσα ,μαλιστα του λεγαν οτι μυριζει ψαριλα και βρωμα ,δεν το ξεχναγε ο στελιος πως τον κοιταζανε με απαξιωση ,ομως οταν τελειωσαν οι σπουδες τους στο τραπεζι επανω τους το πε με παραπονο ,αυτη η ψαριλα που ολο κρενεται και κοροιδευεται αυτη σας εκανε ανθρωπους .
Εφυγαν και αυτοι του ειπαν οτι δεν θελαν να χασουν την ζωη τους μεσα στα ψαρια και την βρωμα ,αυτο δεν το ξεχασε ποτε ο Κυρ Στελιος και οταν ακομα μονος του εμεινε δεν πηγε να τους εβρει καλλιο μονος του με τους χωριανους του παρεα και ας μενουν εκει που θενε τα παιδια του, πολλη πικρα ειχε αλλα σιωπηλα συνεχιζε.
Χρονια των χρονιων ασπρισαν τα μαλια ροζιασαν τα χερια μπαλωνοντας δικτυα,το μετωπο ψηφιδωτο που το χε φαει η αλμυρα της θαλασσας και ποδια γεματα πληγες μα ποτε ο γερος δεν αφησε την μερα χωρις να βγει στα ανοικτα ,ελευθερια ελευθερια η θαλασσα.
Ηταν σκεφτικος εκεινο το πρωι ο μεγαλος του γιος του χε πει καθαρα πατερα χανομαι ,τα λεφτα για το μαγαζι εχουν χαθει ,πρεπει να πληρωσω το δανειο ή μου μαζευουν σπιτι και οτι εχω , ο γερος δεν ηξερε τι να κανει απο την μια η θαλασσα ,απο την αλλη το παιδι, δεν ηξερε τι να κανει .
το σουρουπο πηγε στο μνημα της γραιας τι να τα κανω μαριω τι να τα κανω ,αν ειναι να σωθει το παιδι χαλαλι η βαρκα να την δωκω και ας χαθω στο τελος εγω να ρθω να σε βρω ,αρκει τα παιδια να ναι καλα.
και ετσι εκανε εδωσε την βαρκα σε ενα χωριανο ,ηταν παλιο σκαρι η βαρκα και ακριβο τον καιρο του 15 χρονια εκανε για να την παρει ,ας οψεται η αναγκη στρατη δικη σου και χαλαλι σου, ο στρατης δεν το χε να του δινε την βαρκα ,ηξερε οτι ο γερος αγαπαγε την θαλασσα μα ετσι ευκαιρια δνε θα την εχανε,πηρε οσα χρωσταγε το παιδι και του τα στειλε.
Περασαν μερες μερες μερες καθε μερα μια κολαση να βλεπει απο την στερια την θαλασσα και αλλη σιωπη απο τα παιδι του το πρωτο ,ακουσε και βρισιες απο τον δευτερο πως τον αδικησε,ησυχασε οταν ακουσε οτι το πατρικο θα ηταν στο ονομα του.
Μεχρι το καλοκαιρι ο κυρ στελιος ειχε γινει ενα αδυναμο ανθρωπακι ,ηρθαν τα παιδια του και τον πηρανε απο ντροπη στο σπιτι τους ,ειχε παθει αννοια ή ετσι ηθελε να νομιζουν,συγχιζε ολοτελα παρελθον παρον .εσβησε αδοξα σε ενα νοσοκομειο στην αθηνα.
η ταφοπλακα εγραφε ενθαδει κειται ο στελιος ,σιωπη μακρυα απο κυματα μακρυα απο γλαρους ,ενθαδε κειται ο στελιος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
