| |
Μια ασπίδα από φιλντισένια δόντια αστραφτερά
Κι ένα στόμα τσιτωμένο βίαια
Με των χειλιών τις άκρες να δείχνουν επίμονα ψηλά στον ουρανό
Τη λες Χαμόγελο – Χαμόγελο! Χα!
μα όποιος πέφτει πάνω της πονά
Όποιος πέφτει πάνω της
Πασχίζοντας να εισδύσει στο σκοτεινό σπήλαιο της αλήθειας σου
Να δροσιστεί κολυμπώντας μες στις βαθιές, δροσερές πληγές σου
Γλυκαίνοντάς τις, ίσως – γιατί όχι;
Ωστόσο είναι η ασπίδα σου γερή και τρομερή
Όπως την κραδαίνεις δώθε κείθε παριστάνοντας τον δυνατό
Πέφτει η αγάπη σου στα πόδια σου σπασμένη
Κι εσύ συνεχίζεις να γελάς
Τρομαχτικά
Χωρίς όμως αγάπη δεν υπάρχει λόγος
Δεν υπάρχει σκοπός
Πανίσχυρη, αδιάτρητη η ασπίδα σου – στο αναγνωρίζω
Μα δεν προστατεύει άλλο από μια απέραντη έρημο
Ποιο το νόημα
Αν η αγάπη για σένα δεν είναι παρά το τέρας
Που πρέπει να εξολοθρεύσεις μικρό
Πριν μεγαλώσει και σ’ εξολοθρεύσει αυτό
Ποιο το νόημα
Αν ο τρανός σου συμβουλάτορας είναι το ανόητο, πονεμένο παρελθόν
Κι όχι το σοφό, ευτυχισμένο μέλλον
Και που πηγαίνεις χαμογελώντας τόσο τραγικά
Ποδοπατώντας και λιώνοντας στο διάβα σου
Όλα τα πολύχρωμα τρυφερά λουλούδια
Ποιο άσκοπο, κενό φως άραγε οδηγεί
Τ’ αμείλικτα βήματά σου
Στο δρόμο αυτόν που ασχημίζουν και καταστρέφουν
Και ποιος
Ποιος ήρωας, ποιος λεβεντόκαρδος, ποιος αληθινά γενναίος και δυνατός
Στο δρόμο σου αυτόν τον φρεσκοσκοτωμένο και φριχτό
Θα επιθυμήσει ποτέ να σ’ ακολουθήσει;…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
