| |
Αναπνέοντας τη στάχτη τ' ανοιχτά τα παραθύρια,
μια καρδιά που όλο καπνίζει απ'της θλίψης το τσιγάρο,
στον καπνό μόνο μην χάσεις του μενεξεδιού το φάρο,
που τα κύματα φωτίζει της ανάστασης τα μύρια.
Σπάνε τα λόγια στου καθρέπτη σου το σήμερα,
τρέχει το διαμάντινό σου δάκρυ να γλυτώσει το μετά,
στο σκοτεινό κουφάρι του ωκεανού χρόνια δεκαεπτά,
κι όλο μεθάς μέσα στα δήθεν όνειρα τα ήμερα.
Το γέλιο σου κοιμάται στο φεγγαρόφως το αγνό,
η ανάσα της νύχτας αληθινή και νεκρή,
απόψε κοιμάσαι στου βωμού τη ζωή,
απόψε σταυρώνεις της ψυχής το εγώ.
Το πόσο το θέλησες το τραγουδά το βράδυ,
επάνω στα δέντρα αναγαλλιάζει ο σφιγμός,
για κομποσκοίνι έπιασε τον κόμπο του ο λαιμός,
ανεξίτηλο το πρώτο τους σημάδι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
