Βγαίνει ο Αύγουστος ,το χαμόγελο σβήνει
κάθετη θλίψη κατακόρυφα στ'υποσυνείδητο
γεύση πικρίας στην ευάλωτη καρδιά αφήνει
κι όμως θεωρείς τον εατό σου ευσυνείδητο
η πένα ρουφά πανσέληνο ,ό νούς ποτίζεται
χρυσοκόκκινος κύκλος σαγηνεύει την φύση
τέλος του καλοκαιριού,δύσκολα συνηθίζεται
το φθινόπωρο φτάνει να μας μελαγχολήσει
δεν την μπορώ την μουντάδα της συννεφιάς
και μέσα σ'όλα τούτα κι εσύ να λείπεις....
η διάθεση βαριά κι ασήκωτη,σημάδια ακεφιάς
αντίο καλοκαίρι μου,γρήγορα μας εγκαταλείπεις
