| |
| | Σκατίλα εδώ κι εκεί |  | | |
Μέσα στην όλη αγάπη, στην όλη ομορφιά..
λίγη σκατίλα εδώ κι εκεί.
ή
Μέσα στην τόση σκατίλα,
λίγη αγάπη, λίγη ομορφιά εδώ κι εκεί.
Ο κόσμος τη μία μοιάζει βρώμικος και την άλλη παραμύθι.
Πάντα μισούσα τους σνομπ.
Ιδίως όταν επρόκειτο για γκόμενες σνομπ.
Απ' την άλλη όμως δε μπορώ να μη δικαιολογήσω μια τέτοια στάση απέναντι στη βλακεία που περιφέρεται πάνω απ' τα κεφάλια μας τη σημερινή εποχή.
Την εποχή του πλαστικού.
Την εποχή που οι μόνοι άνθρωποι που δεν έχουν καρκίνο είναι αυτοί που δεν έχουν κάνει ακόμα εξετάσεις.
Την εποχή που το πετρέλαιο αντικαθιστά το νερό.
Την εποχή που η τέχνη έγινε επίδειξη βλακείας
κι ο έρωτας ένα κερδοφόρα στημένο παιχνίδι.
Η γιαγιά μου ανησυχεί για τον κόσμο που αφήνει πίσω της.
Δεν ήταν βάρος σε κανέναν, δεν πλήγωσε ποτέ άνθρωπο.
Υπηρετούσε αλλά δεν την υπηρέτησε ποτέ κανείς.
Έζησε εποχές που τα άγρια χόρτα και οι ελιές δίναν ζωή στους ανθρώπους.
Έζησε τότε που το νερό κουβαλιόταν σε στάμνες.
Όλα ήταν από πηλό. Τα μαγειρικά σκεύη, τα ποτήρια και τα πιάτα.
Το μέταλλο και το γυαλί ανήκαν στους πλουσίους.
Κάθεται σκεφτική τώρα στην καταπράσινη αυλή της και κοιτά τα πρησμένα της πόδια.
Φοβάμαι μου λέει μην έρθει μίσος στον κόσμο.
Μην πέσει φαγωμάρα.
Πως να μην πέσει ρε συ γιαγιά,
όταν καθόμαστε να φάμε στο ίδιο τραπέζι και κανείς δεν κοιτά τον άλλο στα μάτια.
Όταν το φαγητό μας φαίνεται άνοστο και το τρώμε βιαστικά λες και έχουμε κάπου να πάμε.
Λες κι έχουμε κάτι να κάνουμε.
Λες να φωτιστεί ποτέ αυτός ο κόσμος?
Δε λέω.
Δεν ελπίζω όπως ήλπιζα κάποτε.
Διεκδικώ και μάχομαι κάθε στιγμή για το αυτονόητο.
Για εμένα, για τα πιστεύω μου. Για την αλήθεια που κουβαλάω μέσα μου.
Δε μπορώ απλά να αποδεχτώ πως είμαι τρελός, ιδιότροπος, ονειροπόλος ή απλώς ένας κομπλεξικός που σνομπάρει τους άλλους για να νιώσει ανώτερος. Δε θέλω να νιώσω ανώτερος.
Θέλω να είμαι εγώ. Κι ο απέναντί μου να είναι σε θέση να με κοιτάξει στα μάτια.
Κι όταν του χαμογελάω να μου χαμογελά κι αυτός.
Χωρίς να παίρνει ενοχικά το βλέμμα του από πάνω μου.
Χωρίς αυτά τα θλιμμένα μάτια που είχε απόψε η μητέρα μου.
Θέλω να βλέπω τα μάγουλα των κοριτσιών ροδοκόκκινα και τα χείλη τους τεντωμένα.
Βλέπω στα μάτια του απατεώνα, του πολιτικού, του πωρωμένου επιχειρηματία
ένα μικρό παιδί, σε φωτογραφία από το νηπιαγωγείο. Πραγματικά τα μάτια του δεν έχουν αλλάξει καθόλου.
Ας πάρει τη φωτογραφία να τη βάλει δίπλα στον καθρέφτη και να συγκρίνει.
Να δει κι αυτός τι ήταν, τι ήθελε να γίνει και πως κατάντησε.
Συγνώμη.
Όχι εγώ συγνώμη.
Μη δίνεις σημασία,
απλά λίγη παρέα ήθελα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | δεν έχω | | | |
|
ΒΥΡΩΝ
09-09-2015 @ 08:38 | ::theos.:: ::rock.:: ::theos.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
09-09-2015 @ 14:54 | ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΠΟΛΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | smaragdenia
09-09-2015 @ 18:48 | Ο κόσμος τη μία μοιάζει βρώμικος και την άλλη παραμύθι.
ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.................. ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
