| |
Όταν πρωταντίκρυσες το φως
είπαν είσαι ζωντανός,
ήσουν στ' αλήθεια γελαστός
κ' ας αγνοούσες το "νεκρός" .
Ένα κουβάρι σου δώσαν να ξετυλίγεις
μα σαν ξένο το κοιτάς,
και ας έχεις χρημάτα πολλά
κάθε ήλιο επιλέγεις να χρωστάς.
Όταν ο ουρανός ποτίζει δάκρυ.
Εσύ βλασφημάς σε μία άκρη.
Κ' αν το τραίνο της ζωής σφυρίζει
έχεις παγώσει, μόνο το μυαλό γυρίζει.
Στη στροφή, θανατός και ζωη μαζί
χορεύουν και γελούν με τον βουβό τον θεατή.
Κ' εσύ στην αγκαλιά τους πίνεις και γελάς,
συνηθισές να τα παρατάς.
Μα και τώρα που ήλιος βγήκε
επιβάτης στην ψυχή σου μπήκε.
Με "πρέπει" και "μη" σε φοβερίζει
και το τραίνο σου ο απρόσκλητος ορίζει.
Και όλοι στους απρόσκλητους αφήσαν
όνειρα και επιθυμίες
αχ, όλοι τους τα παρατήσαν
στης ζωής τις τρικυμίες.
Καλύτερα να ζούμε ΖΩΝΤΑΝΟΙ
και να πεθαίνουμε νεκροί,
παρά να ζούμε πτώματα
και να αναστενάζουνε τα χώματα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
