| |
Βρέχει ,συννεφιασμένος ουρανός δακρύζει
Το σύννεφο σου είναι έτοιμο να διαιρεθεί
Αφήνεται στον άνεμο ,τα όνειρα γίνονται δάκρυα
Πέφτουν σιγά σιγά ένα προς ένα προς την γη σου
Καθισμένος σε μια γωνιά του ,στεκεις αναποφασιστος
Κάπου εδώ όλα τελειώνουν ,το νιώθεις
Πρέπει να το αποχωριστείς
Ήδη απο καιρό άλλαξε χρώμα ,έγινε γκρίζο
Τώρα ήρθε ο καιρός να το αφήσεις
Το ένα σώμα να γίνουν δυό.
Μια ανάσα μια βαθιά ανάσα
Πιάνεις μια στάλα και ξεκινάς την κάθοδο
Κλείνεις τα μάτια κι αφήνεσαι στο άγνωστο
Προορισμός ακαθόριστος ,άγνωστος
Μόνο η κλίση του γνωστή, κάθετη
Χιλιάδες εικόνες φτιαγμένες πάνω του
Καθώς η ταχύτητα προς τα κάτω μεγάλωνε
Τρέχανε κι αυτές μαζι με την ψυχή σου
Δεν πρόλαβες να σκεφτεις που πας
Δεν σ ένοιαζε ,δεν ήταν αρκετή η σκέψη σου
Αφέθηκες όπως ακριβώς και τότε
Τότε που το σύννεφο ήταν μικρό
Γεμάτο προσδοκίες ,γεμάτο έρωτα
Πλημμυρισμένο από ολόγιομα φεγγάρια
Κι άπλετα ηλιοβασιλέματα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
