| |
Το ρολόι έχει δείξει πια εφτά
και η νύχτα έχει σκεπάσει την ψυχή μου
Σαν μωρό αναζητώ μια αγκαλιά
πριν η μοναξιά κρυφτεί στην ύπαρξή μου.
Σαν μικρό παιδί δακρύζω στα κρυφά
Τον απόηχο ακούω της φωνής σου
να γλιστράει στα αυτιά μου βιαστικά
σαν χαμένη μελωδία παραδείσου.
Βαθυκόκκινα με προσπερνούν φιλιά
μου θυμίζουν το μυστήριο της ψυχής σου,
που το έλυνα σαν σ' είχα αγκαλιά,
και βυθίζομαι στο μαύρο της αβύσσου.
Παραισθήσεις τρεμοπαίζουν σιωπηλά,
ο αέρας έχει πάψει να σφυρίζει
Δίχως ήχους με τυλίγει η μοναξιά
στο δωμάτιο σαν σκόνη με σκορπίζει.
Τις εικόνες σου φεγγάρι τις χτυπά
και το μόνο που μου μένει η ελπίδα
πως για πάντα η σιωπή δε θα κρατά,
σαν να ψάχνω στο σκοτάδι ηλιαχτίδα.
Μνήμες φέρνει η φαντασία συνειρμικά,
ανεπαίσθητα τα μάτια μου ανοίγω
βλέπω πάλι τη μορφή σου να περνά
και δε θέλω απ'το όνειρο να φύγω.
Δεν υπάρχεις στη ζωή μου τώρα πια,
Δεν υπάρχεις κι είναι άδεια η ψυχή μου.
Εσύ μ'έριξες ωμά στη μοναξιά
Και δεν ξέρει να με βγάλει η λογική μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
