| |
Δυο-τρεις. Λίγες.
Τέτοιες δα ήταν πάντα οι επιλογές μου: συνειδητές, μακάριες.
Το δύο και το τρία. Αγαπημένοι αριθμοί.
Λιτοί. Είτε άρτιοι είτε περιττοί.
Να μπορούν να ομιλούν. Τότε μονάχα είναι υπολογίσιμοι.
Δυο, τρεις ως επί το πλείστον, οι κύκλοι της ύπαρξής μου.
Ομόκεντροι και συνάμα φευγαλέοι.
Κι οι μέρες της; Δυο ή τρεις κι αυτές.
Λεπτά ζωής χιλιομετρημένα.
Όχι απλώς επιβίωσης στιγμές. Ούτε κι ελπίδες μάταιες.
Δυο, κάποτε τρεις, κι οι φωνές που με καλούσαν.
Κι όσες με συγκινούσαν. Πάλι τόσες.
Κι οι άνθρωποι για τους οποίους αγρυπνούσα: δυο και τρεις κι αυτοί.
Πότε δεν μ’ άρεσαν οι πολυφωνίες.
Του κόσμου οι ανόητες φωνές κι οι κομπασμοί.
Δυο-τρεις πάντοτε κι οι ζωγραφιές μου.
Πάντοτε άλλωστε μ’ απωθούσαν τα χρώματα τ’ ατάκτως πεταμένα στο πανί.
Δυο-τρεις και οι αναμονές μου.
Ποτέ δεν έμενα πολύ.
Δεν μ’ άρεσαν -νομίζω- οι αργοπορίες.
Και τώρα; Δυο και οι σκιές
που πέφτουνε στον δρόμο μου. Δύο οι κατευθύνσεις μου […].
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
