| |
Πορευόμαστε είμαστε οι ορειβάτες του
χρόνου. Στα βουνά αφήσαμε τον
αγιασμό, δροσίσαμε τις πηγές και χαθήκαμε
στα γλυκά νερά τους.
Κολυμπήσαμε.
Ήρεμα τα κύματα σαν τις ανάσες μας,
ήρεμη και η επιφάνεια
σαν το κελάρυσμα των μαλλιών μας.
Μέσα στο γαλάζιο, σαν τους ναυαγούς
της πιο ανέλπιδης ευχής, σαν τους κωπηλάτες.
Καταμεσίς του ωκεανού
ζωγραφίσαμε το ηλιοβασίλεμα.
Εδώ στο τέλος του κόσμου, εδώ στο πλάι του άπειρου
αφήσαμε τα δάκρυα μας στην θάλασσα
και τραβήξαμε για την χώρα των λωτοφάγων.
Λησμονήσαμε.
Αφήσαμε τα κορμιά μας άυλα,
ηλεκτρισμένα, μια όμορφη στιγμή σαν
την πεταλούδα που ταξιδεύει στο
απέραντο διάστημα και έμειναν εκεί
να μας προσμένουν στο μετέωρο.
Ντύσαμε όλες τις ευχές μας σε σπάργανα ζεστά
και με τις μακρινές μας διαδρομές αγοράσαμε τον χρόνο.
Ως πότε, ως τα τέλη της ανθρώπινης παρουσίας.
Στο μέσο της διαδρομής, στο μέσο του διαστήματος
κυλήσαμε σαν τα ποτάμια την χαραυγή.
Παραχαράκτες του ίδιου νομίσματος
που τις δυο του όψεις αφιερώσαμε στα αστέρια.
Φωτίσανε και οι δυο πλευρές, τα πρόσωπα μας στα
χέρια του πιο έμπειρου νομισματοκόπου.
Χάραξε αδρά τα πρόσωπα μας σαν την
φωνή του Αδαμ την νύχτα της εξορίας.
Σαν την Παναγιά, πως θρηνήσαμε την νύχτα των
θαμάτων, πως χαρήκαμε σαν χάιδεψες τα μαλλιά μας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
