| |
Για το Μανουρά
Σ’ έχω πετύχει, το καφέ σου αργά να σιγοπίνεις
και του θανάτου το πιοτό, σαν σε κερνούν το αποφεύγεις,
μες της ζωής τη ψεύτικη χαρά,
σου φαίνεται άσχημο να συμμετέχεις.
Άντρας , μια λέξη που έχει ατελείωτη στη πλάτη βάρος
και το σηκώνεις κι’ όμως δε παραπονάσαι,
Θεέ μου και πως το καταφέρνεις , με όσα σου δίνει
η ζωή λιτά, ευτυχισμένος να’ σαι.
Το βλέμμα σου σεμνό, τιμής καθρέφτης
κι όταν βαδίζεις έχεις του αετού το ζάλο
νεράιδας θαρρώ γέννημα είσαι
και του θνητού τους πόνους δε φοβάσαι .
Μα όταν σε βλέπω σκεπτικό , σε σκέψεις με μποδιάζεις,
άραγε αγάπη έχασες και σε έχει ο πόνος φάει,
σαν σου μιλώ, κοιτάς αλλού και δε μου πιλογάσαι
Μα είναι στιγμές που βλέπω τη ψυχή σου,
του μαντολίνου τις χορδές σαν πιάσεις και παιδέψεις
και την αγγελική σου τη φωνή, σαν βγάλεις βόλτα
και ας μη το θες της αγάπης διηγάσαι.
Άνθρωπος μερακλής, για να λογάσαι,
από μικρός συνήθιζα να ακούω από τους γέρους,
πως φαίνεται απάνω στα στιβάνια,
μα εσύ γι ’αυτό δε πρέπει να φοβάσαι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
