| |
Θολώνει η όραση, θολώνει κι η ζωή
Η λύπη χρωματίζει την ψυχή από το μέρος το πρόδηλο
Φεγγάρια έλαμψαν επάνω απ' το κεφάλι σου και χάθηκαν πάλι- Όπως
χάνονται τα υλικά και όπως σου 'ρχεται η φοβερή Ατυχία
Νιώθω να με προδίδουν οι συνήθειες μου
Με έκαναν να περιμένω κάτι που δεν ήρθε
Και η γραμματική που ακολουθώ είναι πια βάρκα που μπάζει
Ναυαγώ σε σκέψεις που ανήκουν στην παρακμασμένη μου νιότη
Να η κατάδυση στον εαυτό που κουράζω
Ό,τι παλιό στιλβώνεται και μέσα μου ξαναλάμπει
Υπερπήδησε τα εμπόδια- το Κακό που κλωτσάς επιστρέφει
Είναι θηρίο ο πόνος, είναι φωτιά ο καημός
Κάτι ελληνικά ψελλίζω που ελπίζω να έχουν διάρκεια
Ο οίκος μου -ο μύθος μου, ο πόθος μου κι η ταπεινή προσευχή μου
Ακινητώ κι όμως σπινάρω σε μια ρίμα που ακροβατεί
Μανδύας η Ποίηση κι όποιος ενδύεται ευφυώς περιποιεί Καλοσύνες..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
