| |
Μέσα στην φύση δεν υπάρχουν συντροφιές,
δεν αναπνέουν τα χρυσάνθεμα μεσσίες.
Έγινα ξάφνου του έρωτα σου ο σουμιές
ενώ διέδιδα πως φόραγα εξουσίες.
Στο παρασκήνιο της θλίψης αντιδρούσα,
κι εσύ περπάταγες γυμνή στα φυλαχτά.
Ήμουνα έλλειψη στο πώς αδιαφορούσα,
κι εσύ τα πρέπει σου κρατούσες σφαλίχτά.
Εύρημα μίσους η διάτρηση του πάθους,
που τόσο ευοίωνα δεχόσουν στην ψυχή.
Τα περιθώρια της άνοιξης του άγχους
έφεραν κρύο στου μυαλού μου την ψυχή.
Πυρακτωμένες οι θυσίες ξεψυχούσαν
και οι μετάνοιες μου φτηνές αναστολές.
ʼκουγα ψέμα σαν οι νύχτες αντηχούσαν,
πάνω σε ένοχες συνήθεις πρακτικές.
Έτσι σου έδωσα φωνή να χρωματίσεις,
την αντηλιά του χωρισμού πριν ξεχαστεί.
Μα συ το άγνωστο προτίμησες να ζήσεις
και μες στο αίμα σου να πνίξεις τα γιατί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
