| |
Υποταγμένος στο άδειο μα φωτισμένο
από ένα είδωλο , γνωστό μα κατά τα άλλα ,
ντροπαλό και γεμάτο φαντασία , σκέφτηκα ότι ήρθε η
ώρα .
Στολίστηκες πιερότος , σκυφτός ,μην θέλοντας
να δεις την ομορφιά .
Πιό δίπλα η γύμνια στέκεται , απέναντι η ζήλια
χρόνος ρευστός και εσύ εκεί ακόμα πολεμάς .
Η γη πονά πληγή διάτρητη
και η μνήμη οδηγός μας .
Μια μοναξιά αδιάκοπα
κάθετη μες την σκέψη , και η θύμηση από μακριά
δείχνει μας προορισμό .
Να μου θυμίσεις ήθελες ξανά τα δυο σου
μάτια .
Κρύβομαι άλλο δεν μπορώ , φως από το
φως να δω ,
σαν νικητής που χάθηκε
νικώντας κάθε άθλο .
Σκοτείνιασε κουράστηκα
θέλω για να πλαγιάσω , ώρα νεκρή
και η θύμηση πλησιάζει
και εγώ εδώ .
Ανήμπορος μα δεν ξεχνώ ,
ξανά υποταγμένος , το φως σου τώρα
ζεστασιά δίνει σαν το κερί .
Μνήμες , γνωστό , έρχονται , φεύγουν , μένουν .
Πληγή ανοιχτή και η μοναξιά γυμνή
χαμογελάει .
Πάλι τους γρίφους της κοιτώ
και πάλι να μαντέψω ,
πρέπει , ξανά να κλειδωθώ
σε εκείνα τα σημάδια .
Πόνος , φαίνεται καθαρά ,
μα πόνος που δεν νιώθω ,
πληγή ανοιχτή η θύμηση ,
θέλω να ερωτευτώ .
Η γη πονά και ασπίδα της έχει εσένα ,
εκείνον , εμένα ...
βρώμικα χάδια εραστών
σε μαύρο ουρανό .
Έφτασε η ώρα , μην προχωρά , μα αν θες περπάτα ίσα ,
δέκα εκατοστά πάνω από την γη
ιπτάμενη κουτή .
Τα μάτια κλείνω και το φως
κλείνω μες σε κουφάρι
της μνήμης δαύτης που προσπαθεί
στοιχειό να μου δοθεί .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
