| |
Οι νύχτες μου είναι
φάροι
που διασχίζουν άδειες λεωφόρους
κόκκινα φανάρια
που σταματούν τις λέξεις
πάνω στην άσφαλτο.
Τρέχω,
μα πιο πολύ
τρέχω μακριά μου
για να φαντάζομαι
πως θα ξεδιπλώνεται η πόλη
χωρίς εμένα.
Όταν καταλαβαίνω
πως όλα μπορούν να υπάρξουν
χωρίς εμένα
σκέφτομαι εσένα
κι αναζητώ πίσω από το παρ μπρίζ
τα χέρια σου
να μου κάνουν νόημα να σταματήσω.
Κι όπως
θαμπώνει μια ατέλειωτη λωρίδα από αυτοκίνητα
πάνω στο βρεγμένο παράθυρο
αναρωτιέμαι
αν έφυγα ποτέ από αυτή τη στιγμή
η αν καθόμουν για πάντα μέσα σε ένα αυτοκίνητο
πατώντας γκάζι φρένο
και συμπλέκτη
κι αλλάζοντας σταθμούς
Tελικά
Οι άνθρωποι μέσα στα αυτοκίνητα
Είναι σφαίρες που τρυπάνε το διάστημα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
