| |
Είσαι η Κάρμεν, η Ραμόνα, κι η Σιμόν,
όλες αυτές που μες στο κύμα ναυαγήσαν
θύματα πάντα των απρόβλεπτων καημών
εκεί που οι λύπες μας τους κάβους μας τους λύσαν
Είμαι ο ληστής σου, της καρδιάς σου ο πειρατής
αυτός που σου ‘ταζε τον ουρανό με τ’ άστρα
μα αυτοί με δείχνανε και λέγαν : « ο κιοτής»
και ας τους πήρα με τις μάχες μου τα κάστρα.
Σαν νυχτομάγαζο σε δέχτηκα αργά
ξημερωθήκαμε σαν να’τανε αργία
μου ‘πες από έρωτα η καρδιά σου πως λυγά
και σε προσκύνησα σαν να ‘σουν Παναγία
Όταν μου τρύγησες το μέλι στο φιλί
είπες: « θα φύγω μια στιγμή και θα γυρίσω»,
περάσαν τέρμινα, νυχτώθη η ανατολή,
και σύ καρδούλα μου ακόμα ναρθεις πίσω
Με είχαν πνίξει τα πελάγη μιάς ματιάς
τον έρωτά μου τονε μάτωσε μιά δύση
κι αν μου ζητάς τη σιγαλιά γλυκιάς νυχτιάς
τις ιαχές του «Σ’αγαπώ» ποιος να της σβήσει;
Μπορεί να είσαι στης ζωής τους τροπικούς
μπορεί τις ξένες αγκαλιές να ομορφαίνεις,
όπου και να ‘σαι δεν θα θέλεις, μα θ’ακούς
τις ιαχές του Σ’αγαπώ, και θα πεθαίνεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
