| |
Ο ΕΠΑΙΤΗΣ
Είχε μορφή ασκητική,
μάτια μισοσβυσμένα,
κάτασπρα γένια μακριά,
τα ρούχα του φθαρμένα,
καθότανε κατάχαμα,
σκυφτός και δακρυσμένος,
δεν κοίταζε...δεν άκουγε,
φαινότανε χαμένος.
Δίπλα του είχ΄ένα παλιό,
και ψάθινο καπέλο,
σαν ένα στόμα ανοικτό,
λες και φωνάζει...θέλω.
όμως αυτός δεν ζήταγε,
δεν άπλωνε το χέρι,
ντρεπόταν ήταν φανερό,
το δόσε δεν το ξέρει.
Κάποια στιγμή πλησίασε,
μιά ηλικιωμένη,
έβγαλε από την τσάντα της,
πιά πίτα λαδωμένη,
την έδοσε στον γέροντα,
δίχως να του μιλήσει,
την πήρε αυτός και ήθελε,
να την ευχαριστήσει,
μα η φωνή δεν έβγαινε,
πνίγηκε μες στο κλάμα,
κι αυτή που το κατάλαβε,
πως ζούσε ένα δράμα,
έφυγε γρήγορα χωρίς,
άλλο να του μιλήσει,
κι έμεινε αυτός ακίνητος,
θαρρώ είχε λυγίσει.
ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
