| |
Πάει καιρός που ήμασταν παιδιά,
και ανασαίνει με ότι έχουμε ζήσει,
εισπνέει αναμνήσεις πιο βαθιά,
και το άρωμα που εκπνέει με ζαλίζει.
Σαν χαρταετός που ξετυλίγει το σχοινί,
και ξέρει ότι ποτέ δε θα γυρίσει,
όσο και αν του αρέσει να πετά,
θα ήθελε ξανά να σ' αντικρίσει.
Η πεινασμένη σου ψυχή για να χορτάσει,
θα ήθελα να γίνω μια μπουκιά,
την άκρη του σχοινιού να τη δαγκώσεις,
τρεχάμενη στη πράσινη πλαγιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
