| |
με την απλή συγκίνηση της άνοιξης
και με τον ήρεμο της νύχτας πυρετό
τον ώμο σου θ'αγγίξω είσαι όμορφη
το βλέπω ναι πιο όμορφη σαν τη ζωή
αφού το θέλουμε κι οι δυό υπάρχουμε
παρά τη θλίψη κάποιου ανεξήγητου
κόσμου χαμένου ξεχασμένου και σεμνού
υπάρχουμε και κάποτε θα φτάσουμε
μισοί μισοί μα όχι μοιρασμένοι
σμιγμένοι ως στης μέρας τα γεράματα
και θάχει έναν ήλιο να τρανεύει
να κρύβει κείνο που δεν θέλουμε
το μαύρο τ'άδειο το τυφλό μονάχα
παράξενο στο πρόσωπό σου φέγγος
όλα τα χρώματα δοξάζονται
θεοί και μύθοι σμάρια σμάρια
γενιούνται ζούν πεθαίνουν ανασταίνονται
απέθαντο το ήσυχο γαλάζιο
βολεύεται γυαλίζει και σαν πέφτει χάμω
γερά κρατάει μας κοιτάει το κοιτάμε
και το καρφώνουμε στη φούχτα μας
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
