| |
Θυμάμαι τους τοίχους που έχτισα
πως με τα χέρια σου έριξα
ότι κανόνα είχα έσβησα.
Πια ξεμείναμε από σάρκα
θέλουμε κι άλλη.
Το σώμα ξύλινη βάρκα
και η ψυχή ποτάμι.
Σε θυμάμαι καλά
στο πάρκο με αριθμό 77.
Ήμασταν όμορφοι
ήμασταν μικροί..
Εμπνέαμε περαστικούς
ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε το γιατί.
Πλέον κοιμόμαστε χωριστά
Μα όπου κι αν κοιτάξω τώρα,
είμαι περικυκλωμένος από φως
κι αν στις λέξεις σου υπάρχει πικριά
Μωρό μου, το στεφάνι σου
προσεύχεται να μην φύγω μακριά.
Σε χρειάζομαι και δεν σε χρειάζομαι
σε χρειάζομαι, δεν σε χρειάζομαι...
Δεν θέλω να αναφαίρω
πως σ'αγαπώ τυφλά.
Σε θυμάμαι μόνο
όταν περνώ από το πάρκο με αριθμό 77..
Κι αυτό είναι όλο,
δεν σε σκέφτομαι καν τόσο συχνά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
