| |
σέρνομαι..
με δυσκολία αναπνέω..
θέλω να δω, μα σύννεφα άσπρου καπνού αόρατου
φωτιές δυνατές μου κλείνουν τα μάτια
με κουρτίνες κάτασπρες..
μια φορά θα το νιώσω αυτό
και θέλω να το κρατήσω να μη φύγει
γιατί το ξέρω πως δεν έχει επιστροφή..
μα αυτό φεύγει και εγώ βαδίζω ολοένα σ΄ αυτή τη γραμμή
που στενεύει , στενεύει αδιάκοπα..
δε θέλω να βαδίζω πια , φωνάζω, σταματήστε
μα τα αόρατα χέρια πίσω μου
με σπρώχνουν ολοένα προς τα μπρος
σε μια προσπάθεια το ανέφικτο να αγγίξουν.
Αφήνομαι `
τον τρόμο που τα μέσα μου ποτίζει
τον άφησα να σήπεται
εξόριστο σε μιαν υγρή του νου μου φυλακή..
το βλέμμα στραμμένο συνεχώς μπροστά
ο αυχένας άκαμπτος απ΄ την προσπάθεια να κρατηθώ
σ' αυτήν την άχαρη γραμμή..
δε βλέπω γύρω μου τα πουλιά ούτε τα δέντρα
ούτε τα παιδιά βλέπω που γελούν,
μόνο το τέρμα προσπαθώ να διακρίνω,
αυτό το τέρμα που τις σκέψεις μου στοιχειώνει..
Και κάποτε φτάνω στο τέρμα και κατεβαίνω απ' τη γραμμή
τη στενή , τη δύσκολη, την άχαρη, τη μισητή
και είμαι έτοιμη να τρέξω πίσω
να δω τα δέντρα , τα πουλιά , τα παιδιά
μα νιώθω να χάνω τις δυνάμεις μου
και κάποιος με τραβάει προς το τούνελ
και χάνομαι..
αυτό ήταν . τελείωσε η ευκαιρία σου.. τελειώνεις.
Και τελειώνω
έχοντας στο νου μου
αυτά που για λίγες στιγμές είδα,
τα πουλιά, τα δέντρα, τα παιδιά,
καθώς οδυνηρά πάσχιζα
να μην πέσω από την άσπρη γραμμή..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
