... Μέσα στου νεκρού το μάτι δέντρα βλέπω και πουλιά...(Χρήστος Μπράβος)...
Happy anniversary
Ξέρεις πώς είναι μερικές φορές
Λίγο που ήταν δύσκολη μέρα
Λίγο που δε σε παίρνει ο ύπνος
Και χωρίς να το πολυκαταλάβεις, βρίσκεσαι μπροστά σ' ένα χαρτί
Να ενώνεις τελίτσες για να φτιάξεις έναν τόπο
Να μπεις μέσα
Από το 1 μέχρι το 10 πας παίζοντας
Μετά αρχίζεις τις θεωρίες
Πρέπει να ‘ναι έτσι κι όχι αλλιώς
Νά ‘χει κολώνες να στηρίξουμε τους τοίχους
Νά χει τοίχους να κρεμάσουμε τα κλέη μας
Να ‘χει αυτά που άλλοι δεν κατάφεραν κι άλλα τόσα
Κι ύστερα φτάνεις κάπου στο 25
Και το στυλό σου γράφει σταθερά κι είσαι δυνατός
Κι όλα είναι στο χέρι σου, λες
Κι άμα θες βγαίνεις κι έξω απ’ τις γραμμές
Σιγά, παιχνίδι είναι
Και συνεχίζεις μέχρι το 35 ή 40
Ξανακοιτάς τις γραμμές με ελαφρά επιφύλαξη
Πάμε καλά; - αναρωτιέσαι
Σα να μη μοιάζει με το πριν η εικόνα τούτη
Μα πάλι, δεν μπορεί, στην ίδια σελίδα είσαι
Πας προς το 50 λίγο πιο αργά
Κι όλα κοιτάς προς τα πίσω
Μην ξέχασες κάτι
Μη βγήκες απ’ το δρόμο κατά λάθος
Που έκλαιγε η μπέμπα και δεν ήσουνα συγκεντρωμένος
Πού ‘χε πυρετό ο μικρός και ξενύχτησες να του βάζεις κομπρέσες
Που δε σου φτάνει ο διευθυντής σου, έχεις και την άλλη
στο σπίτι να σε ζαλίζει
Που κάποτε σε κοίταζε σαν ξερολούκουμο και τώρα σου ζητά
μόνο τη λίστα με τα ψώνια
Πού είναι κι αυτό το 60 πια;
Ποιος αντέχει τόσο;
Στέγνωσαν όλα
Σώματα, αισθήματα, ιδέες
Μόνο το μελάνι που μας ενώνει δε λέει να στεγνώσει
Κι όλο μουτζουρωνόμαστε
Το πιστεύεις;
Καλά-καλά δε βλέπεις τις τελείες κι ακόμα προσπαθείς
Πού θα χωρέσεις;
Τελειώνει το παιχνίδι
Δεν το βλέπεις;
Άντε κι έφτασες στο 70
Άντε και βρήκες το 80
Θυμάσαι τι έψαχνες;
Πού ήθελες να πας;
Τι είναι αυτές οι τελείες;
Μαμά;
Πού είσαι;
Έλα να με πάρεις
