| |
| | Η Απωλεια |  | | |
Η ΑΠΩΛΕΙΑ
Κύλησε έτσι ξαφνικά,
στην άκρη του ματιού της,
μιά στάλα ατίθαση μικρή,
το δάκρυ του καυμού της,
έτρεξε αργά κι αυλάκωσε,
τ΄όμορφο μάγουλο της,
σαν το ρυάκι που κυλά,
κρυφά σαν συνωμώτης,
στα μάτια της μιά συννεφιά,
στο πρόσωπο αντάρα,
τα χέρια τρέμανε θαρείς,
πως πρόσμενε ένα θάμα,
θάμα που δεν ερχότανε,
όσο κι αν καρτερούσε,
όσους Θεούς ενδόμυχα,
θερμοπαρακαλούσε,
κοίταζε τώρα ουρανό,
κει που φωλιάζει η ελπίδα,
να διακρίνει μιά μικρή,
για να σωθεί σανίδα,
γιατί έχασε τη θέληση,
που είχε για να ζήσει,
απ΄τη στιγμή που έθαψε,
τον άντρα της τον Ζήση.
ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
annadrak
11-05-2016 @ 07:54 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Γεδεών
11-05-2016 @ 07:57 | γιατί έχασε τη θέληση,
που είχε για να ζήσει,
απ΄τη στιγμή που έθαψε,
τον άντρα της τον Ζήση.
Καλή σου μέρα Άθω,
Υπέροχο!!! | | Άηχος
11-05-2016 @ 10:21 | Ωραίο, ευαίσθητο και συγκινητικό!!
| | d.kapa
11-05-2016 @ 20:06 | ::up.:: ::rock.:: ::up.:: | | annadrak
12-05-2016 @ 07:45 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
