| |
Η συνάντησή τους διακριτική μες στη γοητεία της
Δεν κραύγαζε, ούτε άστραφτε κεραυνοβόλο έρωτα
Μες στο σκοτάδι όπως τα κορμιά τους λικνίζοταν αγκαλιασμένα
Εκείνος είχε χαμόγελο γλυκό και μια στάλα μελαγχολίας
Στο βάθος του τρυφερού του βλέμματος
Κι εκείνη μες στην παιδικό της αυθορμητισμό
Έκρυβε τον άγριο δυναμισμό του ακρωτηριασμένου
Που επιμένει να περιφέρεται ακόμα πεισματικά σε μέρη όμορφα
Μα δεν προσδοκά πια άλματα στα σύννεφα
Έπειτα εκείνος κούρνιασε στη ζεστή αγκαλιά της
Σαν αδέσποτο ζωάκι εν μέσω μιας χρόνιας θύελλας
Κι εκείνη δέχτηκε το βελούδινο άγγιγμά του
Σα να ‘ταν μια μέρα λιακάδας σε μια χειμωνιάτικη χώρα
Αγκαλιασμένοι σιωπηλά
Κοίταζαν τους πόνους τους ριγμένους στο πάτωμα
Να παίζουν αθώα σαν παιδιά
Κι έτρεμαν ελαφρά
Ή ίσως ήταν και το έδαφος που σειόταν
Διότι κάτω απ’ το κρεβάτι τους είχαν αρχίσει
Να βλασταίνουν πανέμορφα δέντρα
Από σπόρους που ‘χαν πετάξει οι δυο τους
Αφηρημένα
Έπειτα τους ήρθε η ιδέα
Να ξεκινήσουν μαζί για ένα ταξίδι
Το μέρος που ήθελαν να πάνε δεν υπήρχε σ’ αυτόν τον κόσμο
Ως τώρα
Τους δρόμους που οδηγούσαν σ’ αυτό οι δυο τους τούς χάραξαν
Και δεν ήταν εύκολοι δρόμοι
Εκείνη σκόνταφτε συνέχεια και μάτωνε στις πέτρες
Κι εκείνος τότε τη σήκωνε στην αγκαλιά του
Ή άλλοτε εκείνος λύγιζε απ’ την κούραση
Κι εκείνη τότε με δάχτυλα μαγικά έπλεκε τις απαιτητικές του σκέψεις
Σα μάλλινες κλωστές
Σχηματίζοντας νέα υφαντά-όνειρα
Έπειτα
Παρατήρησαν την ευτυχία που τους ακολουθούσε
Σ’ όλη τη διαδρομή
Μεταμφιεσμένη σε απλή γυναίκα ταξιδιώτισσα
Εκείνος την πρόσεξε πρώτος
Και της την έδειξε χαμογελώντας
Μα εκείνη τότε χλώμιασε και λύγισε
Γιατί ξάφνου ένιωσε πολύ, αβάσταχτα κουρασμένη
Δε μπορούσε πια να συνεχίσει το περπάτημα
Ήταν πολλά αυτά τ’ αόρατα που κουβαλούσε πάνω της
Και δεν τ’ άντεχε πια
Μα δεν ήξερε πώς να τα ξεφορτωθεί
Άρχισε λοιπόν να κλαίει
Ενόσω εκείνος την κοιτούσε έκπληκτος
Έκλαιγε και τραβούσε από πάνω της την ωραία της αμφίεση
Έκλαιγε αποκαλύπτοντας τ’ αληθινά, φρικτά της τραύματα
Και τον ρωτούσε κάθε τόσο πότε λοιπόν θα ‘φευγε
Πότε θα την άφηνε
Μόνη μες στην αποκρουστική της πραγματικότητα
Γιατί δε γινόταν, όχι, όλο αυτό το υπέροχο όνειρο να ‘ναι πραγματικό
Ποτέ άλλοτε δεν ήταν
Με συντρόφους αξίας κατά πολύ πενιχρότερης
Γιατί λοιπόν μ’ αυτόν να ‘ναι αλλιώς
Μ’ αυτόν
Τον τόσο ωραίο και δυνατό
Τον πιο καλό και αξιόλογο απ’ όλους τους
Έπειτα
Εκείνος την πήρε στην αγκαλιά του χωρίς να μιλά
Χωρίς να προσέχει τις διαμαρτυρίες της για το μεγάλο βάρος της
Σαν πούπουλο τη σήκωσε ψηλά
Πολύ ψηλά
Γιατί είχε ξάφνου μεταμορφωθεί σε γίγαντα
Μια νύχτα εξαίσια τους είχε σκεπάσει απαρατήρητη
Εκείνη άφηνε τα τελευταία της δάκρυα να πέσουν
Και να σβήσουν σιωπηλά στο χώμα
Ενόσω σωροί αστεριών καρφώνονταν στα μαλλιά της
Και κάτω στο δρόμο
Μια απλή γυναίκα ταξιδιώτισσα μάζευε υπομονετικά τ’ απορρίμματα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
