| |
| | Ποιητική άδεια ή ποιητική αδεία; |  | | | Καλημέρα φίλοι μου! Λίγη πρόζα... | | |
Ποιητική άδεια ή ποιητική αδεία;
Μετάφραση ή απόδοση;
Η αγαπημένη μου Ποίηση αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Ήθελα σ’ αυτό το άρθρο να αγγίζω μερικά απ’ αυτά.
Διαβάζοντας ποίηση συχνά βλέπουμε να καταστρατηγούνται οι γραμματικοί ή η συντακτική κανόνες και να παραβιάζεται ακόμη και η λογική σειρά ή η φυσική ακολουθία των γεγονότων. Αυτές οι παρεκκλίσεις επιτρέπονται κατά ποιητική αδεία.
Δηλαδή αναγνωρίζουμε στο λογοτέχνη το προνόμιο να επιφέρει αυθαίρετες επεμβάσεις είτε στο γλωσσικό όργανο, είτε στην τοπική και χρονική ενότητα του μύθου, είτε για να εξυπηρετήσει κυρίως τεχνικές ανάγκες (ρυθμού ή ομοιοκαταληξίας) στην ποίηση.
Η ποιητική αδεία καθώς έχει επισημανθεί ταιριαστό και πρόσφορο λογοτεχνικό μέσο, άλλοτε αντιμετωπίζεται από τους άσχετους ως απαράδεκτη αυθαιρεσία.
Αγαπώ την ελληνική γλώσσα. Έχω γράψει και μεταφράσει πάνω από τετρακόσια ποιήματα από τα ρωσικά.
Ίσως είναι η μοναδική γλώσσα που επιτρέπει την έννοια του τίτλου αυτού του άρθρου να γράφεις με δύο τρόπους (ποιητική άδεια και ποιητική αδεία). Λίγο περισσότερο μου αρέσει το «ποιητική αδεία» γιατί δίνει μεγαλύτερη ελευθερία στην ακρίβεια και εκφραστικότητα της έννοιας. Γιατί μέσα στην «ανακρίβεια», κρύβει την ουσία της έννοιας και την αποδίδει με μεγαλύτερη ακρίβεια. Θα ήθελα να αγκαλιάσω εκείνη την συγγενική ψυχή που για πρώτη φορά είπε ή έγραψε με αυτόν τον τρόπο αυτήν την έννοια.
Αγαπώ την ελληνική γλώσσα, γιατί αν η ρωσική κατά μέσω όρο έχει τρία συνώνυμα, η ελληνική έχει δεκατρία. Συγνώμη, βεβαίως υπερβάλω παρασυρόμενος από την γοητεία της ομοιοκαταληξίας. Τα λίγα ελληνικά ποιήματα και τραγούδια που είχα αποδώσει στα ρωσικά μου βγήκαν δυσκολότερα, ίσως και αφού τα συνώνυμα είναι λιγότερα…
Αν στη ρωσική γλώσσα υπάρχει μόνο μια λέξη (τουλάχιστον εγώ δεν γνωρίζω άλλες) που γράφεται με δυο διαφορετικούς τρόπους. Εννοώ την έννοια «γαλότσα» που γράφεται σύμφωνα με τη ρωσική ορθογραφία «галоша» και «калоша», ενώ στην ελληνική υπάρχει μια έννοια που γράφετε με τρεις τρόπους. Ορίστε: «φαλάκρα», «φαράκλα» και «καράφλα».
Κάπως δεν νιώθω καλά, με μειώνει αυτό το γεγονός, ότι οι ζωγράφοι και οι μουσικοί, εννοώ και τους μουσικοσυνθέτες έχουν μεγαλύτερη ελευθερία στους τρόπους έκφρασης από τους ποιητές. Υπάρχουν κανόνες που περιορίζουν τον ζωγράφο στην δουλειά του; Ας πάρουμε το μέγεθος του πίνακα ή το φάρδος της πινελιάς. Υπάρχει κανένας φράχτης που εμποδίζει; Όχι! Απόλυτη ελευθερία. Και ως αποτέλεσμα το πασίγνωστο έργο του Καζιμίρ Μαλέβιτς το «Μαύρο τετράγωνο». Στην ζωγραφική υπάρχει, και συνέχεια μεγαλώνει ο στρατός των καλλιτεχνών που ακολουθεί τον σουπρεματισμό του Μαλέβιτς.
Ό, τι αφορά τη μουσική.
Υπάρχουν κάποιοι νόμοι, δόγματα που αφαιρούν την αυτοτέλεια του μουσικού; Δεν υπάρχουν!
Βγάζουν μουσική ακόμη και απ’ τα πριόνια και ξύλινα κουτάλια. Όμως το «Μαύρο τετράγωνο» της μουσικής ακούστηκε (είναι γεγονός) αρκετά χρόνια πριν στο Λονδίνο. Ένας μουσικός ανακοίνωσε σε μεγάλες εφημερίδες ότι θα διεξαχθεί Συναυλία Σιγής βεβαίως με ημερομηνία, ώρα και τόπο. Η διαφήμιση έκανε τη δουλειά της και η αίθουσα ήταν γεμάτη. Ο μουσικός κάθισε στο σκαμνάκι του και άρχισε με ύφος να χτυπάει τα πλήκτρα του πιάνο, αλλά … αφού είχαν αφαιρεθεί οι χορδές του πιάνο δεν ακουγόταν κανένας ήχος. Οι ακροατές με ανοιχτά τα στόματα παρακολουθούσαν την Συναυλία Σιγής. Μετά από μια ώρα, επαναλαμβάνω, Μια Ώρα!, όταν ο μουσικός σηκώθηκε και υποκλίθηκε τον συνόδευσαν ζωηρά χειροκροτήματα.
Στην ποίηση τα πράγματα είναι χάλια.
Τους ποιητές περικυκλώνει ένας υψηλός φράχτης που λέγεται «Ορθογραφία». Οι ποιητές βεβαίως κάνουν κάποια τανύσματα να αποβάλουν το δαιμόνιο της ορθογραφίας, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να γράφουν το έργο τους μόνο με κεφαλαία ή αντίθετα μόνο με μικρά γράμματα, να γράφουν στίχους χωρίς τους τόνους ή δίχως σημεία της στίξης.
Αμφιβάλλω πως κάποιος μπορεί να μου αναφέρει κάποιο ποίημα ή κάποιον ποιητή που έγραψε κάτι σουπρεματιστικό. Όμως εγώ βρήκα το «Μαύρο τετράγωνο» της ποίησης!
Ο αρκετά γνωστός Ρώσος ποιητής φουτουριστής που λέγεται Αλεξέι Κρουτσιόνιχ (1886 – 1968) έγραψε το αρκετά γνωστό έργο του το 1913. Και τώρα σας δείχνω το ποίημα στα ρωσικά (καμία από της λέξεις δεν έχει νόημα) και την μετάφρασή του.
Дыр бул щил
убещур
скум
вы со бу
эр эль эз
«Μετάφραση» στα ελληνικά:
Ντιρ μπουρ στσιλ
ουμπεστσούρ
σκουμ
βι σο μπου
ρο λάμδα εζ.
Με αυτήν την μετάφραση επιφέρω στην παγκόσμια λογοτεχνία καινούριο όρο «μετάφραση κατά γράμμα». Νιώθω μεγάλος πρωτοπόρος!
Αν κάποιος νομίζει πως κοροϊδεύω τους Μαλέβιτς και Κρουτσιόνιχ, κάνει λάθος. Είμαι μαζί τους. Έχω γράψει μερικά δικά μου «Μαύρα τετραγωνάκια». Κι έμενα μου αρέσει αυτή η λεβεντιά όταν άφοβα παιδιαρίζουν με ακαταλαβίστικη ποίηση. Στην ιστοσελίδα μου έχω μια επικεφαλίδα που ονομάζεται «Λογοπαίγνειο» όπου σαν μεγάλο παιδί παίζω και απολαμβάνω το παιχνίδι με τις λέξεις.
Κάποια στιγμή τράβηξε την προσοχή μου ένα βιβλίο με ευάρεστο τίτλο: «Πλαθολόγιο λέξεων» του Λυο Καλοβύρνα. Χάρηκα πολύ που γνώρισα έναν ομοϊδεάτη. Απ’ το μικρό βιβλιαράκη πηγάζει εξυπνάδα, ειρωνεία, επινοητικότητα… Οι παρακάτω λέξεις άνετα θα μπορούν να μπουν και στο λεξιλόγιό μας και στα ποιήματα και πεζά έργα. Εκτιμήστε τις:
επισκεπτανικός, ο
Ο ειδικός πανικός που επικρατεί όταν πρόκειται να έρθουν επισκέπτες και συνειδητοποιείς ότι το σπίτι σου είναι σκέτο αχούρι.
ηλιθοποιός, ο, η
Ηθοποιός που μυρίζεται ότι η καριέρα του/της ετοιμάζεται για τα μπάζα και γι' αυτό μεταπηδά στον μοναδικό επαγγελματικό κλάδο όπου δεν απαιτείται καμία γνώση, ικανότητα ή ευφυΐα: γίνεται πολιτικός. Το ίδιο ισχύει και για πρώην αθλητές.
θλημέρα, η
Η τελευταία ημέρα των διακοπών.
ισοβρακώνομαι, ρ. αμετβ.
Προσπαθώ να σιάξω το βρακί μου που έχει φύγει από τη θέση του και μ' ενοχλεί.
κιναιδώς, η
Η ντροπή που νιώθεις (ή θα έπρεπε να νιώθεις) όταν το κινητό σου κουδουνίζει σε χώρους που δεν πρέπει: σε σινεμά, θέατρα, την ώρα που κάνεις έρωτα κ.λπ.
κορναλάκας, ο
Το είδος μαλάκα που κορνάρει μέσα στα πρώτα χιλιοστά του δευτερολέπτου μόλις ανάψει το πράσινο με την εσφαλμένη πεποίθηση ότι ο μπροστινός του μετέχει στη Φόρμουλα Ένα.
κτελιατόριο, το
Η ειδική κατηγορία εστιατορίων με τα οποία έχουν κάνει σύμβαση τα ΚΤΕΛ να ξεφορτώνουν τους επιβάτες.
σκυλαφελής, -ές, ο, η
Οποιοσδήποτε αγνοεί ότι το πανέμορφο χαριτωμένο αδέσποτο κουταβάκι με το οποίο παίζει και θέλει να το πάρει σπίτι του/της κάποια στιγμή θα μεγαλώσει και θα γίνει ολόκληρο μουλάρι.
Μα, γιατί όλα αυτά τα έγραψα;
Α, θυμήθηκα!
Θέλω οι άνθρωποι να μάθουν να μην απορρίπτουν αυτό που δεν κατάλαβαν εκείνη τι στιγμή, ίσως θα το καταλάβουν αν ψάξουν το θέμα ή όταν… θα γεράσουν. Γιατί με συγχύζουν μερικοί άνθρωποι, που προσπαθούν το φαινόμενο των «δυο πι», να το μεταμορφώσουν σε φαινόμενο των «τρία πι». Μάλιστα, για το ποδόσφαιρο και την πολιτική έχουν το δικαίωμα να λένε όλα όσα τους κατεβάζει η κούτρα, αλλά για την ποίηση;; Για όνομα του θεού! Έτυχε μερικές φορές να κάνω αυτό το λάθος, και να πάω να διαβάσω ή να δείξω ένα ποίημα, για να ακούσω και τη γνώμη για το ποίημα, αλλά και για τα ορθογραφικά μου λάθη, ή ό, τι πως κάποιες λέξεις δεν είναι ποιητικές. Παρ’ όλο που δυσαρεστούμαι όταν κάνω ορθογραφικά λάθη, ταυτόχρονα δυσαρεστούμαι και απ’ αυτούς που μου τις δείχνουν με αυτό τον τρόπο. Θα δεχόμουνα τις παρατηρήσεις για τα λάθη, θα έλεγα και ευχαριστώ, αν ακολουθούσαν μετά από την εκτίμηση γενικά του ποιήματος (σας άγγιξε ή όχι; είναι όμορφο, έξυπνο ή βλακεία;…).
«Βράδιασε. Στον δρόμο περπατάνε δυο άνθρωποι. Βλέπουν ένα λάκκο με νερό της βροχής, όμως ο ένας βλέπει ένα βρώμικο λάκκο, ενώ ο άλλος τον έναστρο ουρανό μέσα του».
Και άλλο ένα ανέκδοτο πάνω στο θέμα:
«Ο Δάσκαλος μετά από τρεις μήνες μαθητείας εξέταζε τους τρεις μαθητές του για να αφήσει των καλύτερο. Πάνω σε μια λευκή κόλλα χαρτί έκανε μια κηλίδα από μελάνη και ρώτησε των καθένα; Τι βλέπεις;
Ο ένας απάντησε πως βλέπει μια κηλίδα, ο άλλος, ότι βλέπει ένα φύλλο με κηλίδα, και ο τρίτος, ότι βλέπει λευκό φύλλο.
Ο Δάσκαλος άφησε εκείνον που είδε μόνο το λευκό φύλλο».
Αυτά τα δυο φιλοσοφικά ανέκδοτα μας δίνουν ένα σπουδαίο κριτήριο για να καταλάβουμε, τι ποιότητας εκτιμητή έχουμε μπροστά μας.
Και άλλη μια ερώτηση – απάντηση προς αυτούς που κρίνουν ενώ δεν γνωρίζουν την διαφορά μεταξύ της μετάφρασης και απόδοσης:
Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τον ποιητή της πρώτης σειράς που ασχολείται με μεταφράσεις από τον μεταφραστή της πρώτης σειράς;
Ο γνωστός Ρώσος ποιητής Λεονίντ Μαρτίνοφ απαντάει: Ξεχωρίζει κάποια ασέβεια προς τον δημιουργό του πρωτότυπου. Αφού τον σεβασμό και την ευλάβεια μπορούν να αντικαταστήσουν πιο ισχυρά και βαθιά αισθήματα που κάνουν την απλή μετάφραση ως πιο δυνατή απόδοση.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Μετάφραση: η αυτοπροσωπογραφία του μεταφραστή. | | | |
|
Κων/νος Ντζ
01-06-2016 @ 07:25 | ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | ΒΥΡΩΝ
01-06-2016 @ 08:05 | ::theos.:: ::rock.:: ::theos.:: | | rania.foka@yahoo.co.uk
01-06-2016 @ 08:13 | ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | Ιππαρχος
01-06-2016 @ 11:05 | Είναι γραμματικά λάθος η φράση " Η ποιητική αδεία καθώς έχει επισημανθεί ...". Το σωστό είναι " Η ποιητική άδεια...". "Αδεία" είναι η δοτική της λέξης "άδεια". Λέμε ότι κάτι γράφεται "ποιητική αδεία" εννοώντας ότι γράφεται με την άδεια της ποίησης. Στην ονομαστική τονίζεται "ποιητική άδεια". Είναι σαν ένα παλιό συμμαθητή μου που ισχυριζόταν ότι εφαπτομένη λέμε το τριγωνομετρικό μέγεθος, ενώ εφαπτόμενη λέμε μια ευθεία που εφάπτεται σε κύκλο...
Φιλικά... | | χωρίς λόγια
01-06-2016 @ 14:47 | Λέξεις, λέξεις, λέξεις από γράμματα, λέξεις από αίμα. Λέξεις που αποκρύβουν ή φανερώνουν τα πράγματα. Ο Ερμογένης(σοφιστής) έχει τα ονόματα ως αποτέλεσμα σύμβασης και συνήθειας. Αν πάρουμε σοβαρά και μελετήσουμε μια τέτοια προσέγγιση ίσως να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως η χρήση τους είναι αυθαίρετη και βασίζεται στην υποκειμενικότητα. Μη στεναχωριέστε όμως αγαπητέ νομίζω πως ο κόπος δεν πάει ποτέ χαμένος. Οι λέξεις όπως και να χει ακόμη και αν συσκοτίζουν τα πράγματα είναι μια αξιόλογη έκφρασή μας, στα πλαίσια αυτής λοιπόν ποιος μπορεί να μας εμποδίσει να τη χειριστούμε όπως μας αρέσει και με κάθε τρόπο;
Ωραίο το κείμενο | | heardline
01-06-2016 @ 15:30 | Άντε να μπω στη κουβέντα. Δεν το έχω ψάξει και μπορεί να κάνω και λάθος. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η δοτική, δίδεται ως αύξηση της ικανότητος τινός πράγματος, να προσδώσεις μέγεθος, ανάστημα, αξία, δόξα. Δε θα επιμείνω όμως διότι δεν το έχω ψάξει αρκούντως.
Κατά τ' άλλα, αναφέρω, προσωπική άποψη αυτό, ότι τον kotsani (Γιώργος Σοϊλεμεζίδης), τον θεωρώ επιπέδου και ποιητή, πέραν του πολυτάλαντου μεταφραστή και απορώ πως δεν έχει βγάλει κι ένα βιβλίο χαρτένιο. Σε κάποιο εκδοτικό οίκο μεγέθους, εννοείται.
Τέτοια kotsania να 'χε η γης
θα νοιώθαμε παλέτες
όλοι οι λοιποί....αποφυγής
ψευτο-στιχο-ηγέτες.
Να 'σαι καλά φίλε Γιώργο να γράφεις, όχι για 'δώ, για όξω από 'δώ, εκεί που οι κριτές δεν αισθάνονται βολικά, ένα τέτοιο ικανό ποιητή/μεταφραστή να κρίνουν, καθ' ότι;;;..είναι πελεκημένα ξυλίκια........
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | kotsani
01-06-2016 @ 21:10 | Αγαπητέ Δημήτρη, ακόμη και οι γλωσσολόγοι αποφάσισαν πως και οι δυο τρόποι γραφής έχουν την δύναμη να επιζήσουν, παρ’ όλο που εγώ πιστεύω πως θα επικρατήσει το «αδεία». Γενικά το άρθρο μου είναι ενάντια στους κανόνες και φράχτες. Δεν το κατανόησες…
Τον (την) πονηρό(η) «Χωρίς λόγια» (Ιανίκη??) θέλω να πω πως τον (την) θαυμάζω. Βρήκε ένα όμορφο τρόπο σ’ αυτό το «παιχνίδι» των φιλοφρονήσεων που παίζουμε, μόνο με το ψευδώνυμό του να πει (χωρίς περιττά σχόλια) πως «Δεν έχει λόγια να εκφράζει τον θαυμασμό του».
Και το βασικό, που με ικανοποίησε πλήρως «…ποιος μπορεί να μας εμποδίσει να τη χειριστούμε όπως μας αρέσει και με κάθε τρόπο;» Ακριβώς, το άρθρο αυτό γράφτηκε για να υιοθετήσει αυτήν την ιδέα ο κάθε ποιητής.
Καλέ μου Γιάννη, αυτό που μου άρεσε και καταχώρησα στο λεξιλόγιό μου είναι τα «πελεκημένα ξύλίκια», γιατί πρώτη φορά ακούω τέτοια φράση. Με αυτό που δεν συμφωνώ «να γράφεις, όχι για ‘δώ, για όξω από ‘δω». Νομίζω τρίτη φορά το γράφω στα άρθρα και σχόλιά μου πως από τα «μάτια» μου πέρασαν αρκετές συλλογές με ποιήματα καταξιωμένων ποιητών, αλλά τη ζωντάνια, τα αληθινά αισθήματα, το πάθος, τα όμορφα ρίματα (αυτά που εκτιμώ εγώ) βρήκα όχι όξω, αλλά εδώ…
Και σε παρακαλώ, μην υπερβάλλεις… | | Ιππαρχος
01-06-2016 @ 21:51 | Να σου πω την αλήθεια, σταμάτησα να διαβάζω στην φράση που παρέθεσα. Αντίθετα με τη δική σου άποψη- απόλυτα σεβαστή- εγώ πιστεύω ότι η γλώσσα οφείλει να ακολουθεί κανόνες. Οι κανόνες και οι φράχτες μπορούν βεβαίως ενίοτε να παρακάμπτονται...ποιητική αδεία! ::smile.:: | | heardline
01-06-2016 @ 22:24 | Γιώργο γεια και χαρά σου. Όταν λέω τέτοια πράγματα, δεν το λέω τυχαία, διότι οι γράφοντες εδώ όλοι σχεδόν, μη πω όλοι τους, δεν διαβάζουν ποίηση. Εσύ όμως διαβάζεις, έτσι δεν είναι;;;
Τα άλλα που λες για ρίμες κ.λ.π., δεν είναι πάντα έτσι και πιστεύω ότι το ωραιοποιείς το πράγμα, για να μη στεναχωρήσεις κόσμο. Ένας λόγος που σταμάτησα να γράφω εδώ είναι και αυτός, πέραν του ότι θα ακολουθήσω μια δική μου πορεία. Μα είναι δυνατόν Γιώργο, να αφήσω να με κρίνουν άσχετοι άνθρωποι, δίχως μόρφωση και γνώσεις, όταν δεν γράφουν σωστά συντακτικά και ορθογραφικά;;;
Δεν είναι έτσι, όπως δεν είναι κι η ποίηση με τις λέξεις τις κορυφαίες και δύσκολες, που ούτε κι ο ειδικός θα θυμάται όλες αυτές απ' έξω, αν δε τις χρησιμοποιεί. Αυτό γίνεται για να φανεί ότι κάτι κάνουμε στην ποίηση, ενώ κατά βάθος δεν υπάρχει θέμα.
Η ποίηση Γιώργο μου, είναι μια κίνηση λέξεων, απλών λέξεων, όπως το νεράκι που κινείται με τον απλούστερο κι ευκολότερο τρόπο, απ' το ένα στο άλλο μέρος, χωρίς προσπάθειες εντυπωσιασμού, υπεράνω της απλότητος. Εδώ βάζουν λέξεις αλλά χαλνούνε τις διαδρομές. Αντί να πηγαίνουν με λογική και οικονομία, πληθωρίζουν το γραπτό και μπουρδολογούν στο τέλος. Άστα να μη τα λέμε, όχι από λόγο πραγματικό, αλλά από άνευ σημασίας ενδιαφέρον προς τούτο.
ΤΟ ΕΧΩ ΠΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ.
ΕΔΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΣ ΚΟΦΤΗΣ, ΠΟΥ ΝΑ ΕΓΚΡΙΝΕΙ Η ΜΗ ΤΑ ΓΡΑΦΤΑ. ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΟΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ.
ΑΝ ΔΕ ΤΟ ΘΕΣ, ΘΑ ΤΟ ΠΩ. ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙ ΕΝΑΣ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΕΠΕΙ.
ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. ΛΕΜΕ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ, ΕΤΣΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ, ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΣ. ΑΥΤΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ, ΕΚΕΙΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ, ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ κ.ο.κ.
Εγώ ναι, είμαι αυταρχικός, σε στιγμές που το απαιτούν. Έτσι ήμουν και στη δουλειά μου και στο σπίτι μου και παντού.
Και στην ποίηση υπάρχουν κάποιοι κανόνες, γενικοί, που πρέπει να τηρούνται.
Θέμα.
Γλώσσα.
Πρωτοτυπία.
Ταλέντο.
Τι;;; θα βγάλουμε απ' έξω το ταλέντο;;;
Τι λες εσύ, να το βγάλουμε;;; για να η στεναχωρήσουμε κάποιους που δεν το έχουν;;;
Κι εγώ παίζω πιάνο, αλλά δεν έχω το ταλέντο του Παπαθανασίου, ή του Μότσαρτ. Θα με έχετε σαν τον Παπαθανασίου;;;
Αν κάποιος δεν έχει ταλέντο, κανείς δεν του κάνει κάποιο κακό, αν κάτσει σπιτάκι του και κάνει κάποια άλλη δουλειά, πάει για ψάρεμα, ασχοληθεί με τον κήπο, με κάτι άλλο.
Το ταλέντο στο λένε οι άλλοι, αν το 'χεις.
Πρώτο στοιχείο του είναι η ποικιλία κ.λ.π στοιχεία άλλα. Ξεχωρίζει από μόνο του δε, χωρίς συστάσεις.
Αυτά φίλε Γιώργο κι όχι για σένα, αλλά για να τα διαβάσουν οι άλλοι, που πετούν στα σύννεφα...............
::yes.:: | | errikos_rwot
02-06-2016 @ 16:15 | Χρησιμοποιούμε την γραμματική και το συντακτικό,
για να στηλιτεύσουμε την γραμματική και το συντακτικό!
Ένα επιστημονικό αίτημα, μια θεωρία πρέπει να παρέχει και το πλαίσιο εκείνο
μέσα στο οποίο θα κατακρημνίζεται ή θα επιβεβαιώνεται...
Η γλώσσα με όλα τα στοιχεία της, παρέχει τα εργαλεία εκείνα που θα την οδηγούν συνεχώς όλο και πιο ψηλά!
βγδζθ
κλμνξ
πρστφ
χψ | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
