| |
ήρθα πάλι στο σφαγείο μέρα είναι της αγάπης
δεν λείπουν οι αγέρηδες όλο φυσάει ο μπάτης
άνθρωπο δεν έχω πια για να του τραγουδήσω
δροσολογάει ο καιρός και που να τον ζητήσω
στο ίδιο σημείο βρήκα τα χρόνια μου κρυμμένα
τα κοίταξα κατάματα μοιάζαν λαχανιασμένα
στην πιο τυφλή τους ερημιά είπα και την αλήθεια
πρόκοψε η συμφορά μα μούγινε συνήθεια
δεν φώναξα βοήθεια,τον ίσκιο της παζάρεψα
στ'άχραντα να με θέλει ζωντανό ...την μάγεψα
πόσο θ'απέχει η λύτρωση απο τα χαράματα
έτοιμος νάμαι σε κάθε μια στιγμή για θάματα
έμαθα πια κατάπληχτος η νύχτα πως μυρίζει
του αιώνες μου μεγάλη αγρύπνια πλημμυρίζει
ούτε γενναίος είμαι να πέφτω στ'απέραντο νερό
δεν ονειρεύτηκα ποτέ το φρικαλέο μου λευκό
στις αυλακιές του κόσμου ξέρω και ποιον ματώνει
του ήλιου το καμάκι ποιον καημό μου φανερώνει
και ω χαρά στο τέλος τέλος αγναντεύω την Ιθάκη
πατώ στεριά χαράζοντας πορεία σ'ένα... χαντάκι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
