| |
λόγια βαριά σαν ουρλιαχτά
θέλω να πώ όσα προλάβω
δένω στη γλώσσα μου φωτιά
και δίχως φρίκη την ανάβω
μια πυρκαγιά στο βάθος θα θερίσω
ακριβώς εκεί που αιμορραγώ
στο μπόι της αρετής να προχωρήσω
με το πουκάμισό μου ανοικτό
με τη σφενδόνη παραβγαίνω
τα βάσανα των ημερών μου
με το τραγούδι μου διαβαίνω
το κιγκλίδωμα των καιρών μου
στα γένια ασπρίζει τ'αλάτι
σαν η δίψα μ'οδηγάει σ'αχτές
είμαι όλα κι ακόμα κάτι
στης ύπαρξης σχεδόν τις εσχατιές
ακούω που τραγουδούν οι γοργόνες
ζεί ο βασιλιάς ζεί ο αδερφός μου
πότε θαρθεί πέρασαν πια αιώνες ;
τόσος μα κι αλλότοσος ο καημός μου
όμως να και γράφοντας σε θυμάμαι
σου ταιριάζει ποίηση να σ'ονομάζω
και πια τη λησμονιά διόλου δεν φοβάμαι
κι αν σκιάζει ο ουρανός δεν μελανιάζω
όχι μή μ'αγγίζεις ακόμα μή
θέλω να πώ όλα όσα προλάβω
ναί η έπαρσή μου είναι θολή
θα προσέχω….τον εαυτό μου θάβω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
