| |
Για την πλάκα σου, μου προκαλείς τις ενοχές...
Για 'σένα, που να νιώθεις σου μοιάζει τόσο πρωτοφανές...
Σου φαίνεται αστείο να με γεμίσεις με πληγές...
Για 'σένα που της οι αγάπης οι πόλεις δείχνουν ξένες...
Για την πλάκα μου, σε ένα σήμα σου, έκανα βήμα όλους τους μαραθώνες...
Και επειδή ζεις σε φαιές γειτονιές, λες άτονες όλες τις πενιές...
Και επειδή οι τούφες σου, που κρατώ ενθύμιο
Είναι μονάχα δυο χορδές μεταξένιες
Και κεντώ τη μελωδία της χαμένης συντροφιάς
Τι περίμενες, να μ' απαλλάξω, από τις κανονιές;
Για 'σένα που όταν σου δίνουν έρωτα κι αγάπη
Είναι σαν να ρίχνουν λευκό μέσα σε μια κάλπη.
Γιατι όσο κι αν σε νοιαστώ, το ξέρω, δε θα σε πειράξει.
Γιατι εγώ θα σε υπερασπιστώ, θα σκοτωθώ και δε θα σε νοιάξει.
Νομίζεις πως κάθε πράξη μου είναι ζαριές
Επειδή εσύ τα κάνεις όλα για πάρτη σου.
Νομίζεις πως εγώ εκτελώ όλες τις διαταγές
Επειδή εσύ δεν ξέρεις που να γείρεις το κατάρτη σου.
Για 'σένα που όταν σου δίνουν έρωτα κι αγάπη
Είναι σαν να ρίχνουν λευκό μέσα σε μια κάλπη.
Γιατι όσο κι αν σε νοιαστώ, το ξέρω, δε θα σε πειράξει.
Γιατι εγώ θα σε υπερασπιστώ, θα σκοτωθώ και δε θα σε νοιάξει.
Όλα πήγαν στράφι και λέξεις κείτονται νεκρές
Όλα αυτά επειδή ποτέ δε δέχθηκες το πασιφανές
Όλα αυτά επειδή γούσταρες να μου ξεχυλώνεις τις πληγές,ψυχή μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
