| |
| | Φεύγοντας |  | | | Ένα ποίημα που μιλά για αποχωρισμό. | | |
Φεύγοντας θα ήθελα να κάνω κάτι που ήθελα καιρό
Στην αγκαλιά σου σαν μικρό παιδί να κοιμηθώ
Σε λιβάδια να με πας, να μου ζεστάνεις
Τον αβάσταχτο πόνο μου να γλυκάνεις.
Φεύγοντας, θα ήθελα να ονειρευτώ όσα ποθούσα
Τόσα χρόνια έκλαψα, μα πίστεψα ότι μπορούσα
Μακριά σου ζωή να κάνω
Τώρα μοναχή μου καταλαβαίνω ότι λανθάνω.
Τα ωραία σου μάτια αποχαιρετώ
Τα γλυκά σου χείλη απαλά φιλώ
Το μέτωπό σου αγγίζω
Τα όνειρά μου αφήνω να πετάξουν.
Φεύγοντας, αγγίζω τις φωτογραφίες μας
Εκείνες, απ' τις πιο μαγευτικές πορείες μας
Στα άγρια δάση, στα λιβάδια, σαν παιδιά
Τρέχαμε όλα τα γαλάζια πρωινά.
Φεύγοντας, γελάω εμπρός στη λύπη
Προσπαθώ να μην νιώθω ότι θα μου λείπει
Η γλυκιά σου παρουσία απ' το σπίτι
Η ζωή μου, εδώ κλείνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κακοποίηση, οικοπεδοποίηση, τσιμεντοποίηση... Τόση πολύ ποίηση σε μια τόσο πεζή ζωή... | | | |
|
MARGARITA
05-06-2006 | Γλυκά θλιμμένο...όμορφο... | | Evita[Iris]
05-06-2006 | η θλίψη εμπνέει... | | Vox
17-09-2006 @ 12:55 | polu oreo.. ::cry.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
