| |
| | Σταμάτα να με ταξιδεύεις |  | | | (ένα ακόμα, ξεχασμένο και καταχωνιασμένο σ'ένα συρτάρι) | | |
Τρίτη, 16 Ιουνίου 2015
Είναι ένα από εκείνα τα ατέλειωτα βράδια, που ο ιδρώτας σου κολλάει με το λιγοστό σεντόνι του κρεβατιού σου και έπειτα κι τα δυο μαζί, στο δέρμα σου… είναι τα μοναδικά που αφήνεις να σε αγγίξουν άλλωστε! Από το ορθάνοιχτο παράθυρο, ακούγεται ο θόρυβος της πόλης που πλέον έχει περιοριστεί σε δύο τρία αυτοκίνητα στην Κηφισσίας. Δεν κουνιέται φύλλο κατά τα άλλα, τόσο που αναρωτιέσαι εάν έχει κανένα νόημα να το αφήνεις ακόμα ανοιχτό. Στο ξύλινο πάτωμα, δίπλα στα πεταμένα περιοδικά υπάρχει ένα ποτήρι πλαστικό και αυτό, γεμάτο νερό και ένα μπουκάλι νερό. Αναρωτιέσαι πόση ώρα να έχει εκεί-γιατί μέσα σε όλα, έχεις χάσει κ την αίσθηση του χρόνου-και εάν έχει ζεσταθεί…Συμβαίνουν αυτά. Η φυσική εξέλιξη σκέφτεσαι πως αυτή πρέπει να είναι… Το τηλέφωνο δίπλα, απλά παραπλανητικό αφού δεν χρησιμεύει σε τίποτα πια.. έτσι, να σου κάνει παρέα το έχεις και αυτό… να συμπληρώνει το κενό..
Και όμως, μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, εσύ να προσπαθείς μανιωδώς να αλλάξεις το τοπίο. Αψηφάς τη ζέστη και παίρνεις το λάπτοπ αγκαλιά, ντύνεσαι κ λιγάκι καλύτερα, ανοίγεις το σκάιπ και τα νέα μέσα κοινωνικής δικτίωσης και μιλάς με Αυτόν…. Χαίρεσαι που τον βλέπεις, να ατενίζει το κενό με βγαλμένο το μπλουζάκι του, αλλά δεν ξέρεις πλέον αν αυτό που νιώθεις είναι ερεθισμός ή απλά περιφρόνηση. Μακρυά το ένα από το άλλο, δε λέω… αλλά έτσι νιώθεις… αυτός, το ίδιο αγαθός και μοναδ(χ)ικός … Σου αρέσει που Του μιλάς ακόμα, δεν ξαναλέω…σου αρέσει που είναι ο ίδιος ακόμα.. Δεν σου αρέσει που υπάρχει αυτό το γυαλί ακόμα αναμεσά σας και κυρίαρχα δεν σου αρέσει που εσύ δεν είσαι η ίδια πλέον… Βασικά δεν ξέρεις ποια είσαι πλέον, αλλά σίγουρα ξέρεις πως δεν είσαι το ίδιο κοριτσάκι που Τον κοίταζε πριν από δύο χρόνια με κάτι μάτια λαμπερά και ολάνοιχτα, σαν να έκανε κάτι το εξωπραγματικό… Σαν να ήταν Αυτός, ο οποίος ας πούμε έβαζε τα αστέρια στον ουρανό και χωρίς αυτόν, οι νύχτες δεν μπορούσαν να είναι… «νύχτες», ειδικά οι θερινές … Γιατί αυτές έχουν τόσα πολλά αστέρια και εκείνο το απίστευτο φεγγάρι στον ουρανό… Και εάν δεν ήταν και Αυτός να ανταλλάζετε μηνύματα μέχρι το πρωί, Όσο μεγάλο ή μικρό και να ήταν το φεγγάρι, δεν ήταν ποτέ το ίδιο.. Γιατί, ξέρεις, τα θερινά φεγγάρια δεν συγκρίνονται με τίποτα άλλο…
Όταν τελειώνει η συζήτηση, σηκώνεσαι από το κρεβάτι για να κάνεις ένα τσιγάρο-δεν το συνηθίζεις, αλλά σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις το σηκώνει…
Φυσάς το καπνό, ξαπλώνεις και σκέφτεσαι…
Σίγουρα αν είχες επιλογή, θα του έλεγες να κάνατε μια βόλτα στην καλοκαιρινή Αθήνα οι δυό σας.. Μόνο. Στα σοκάκια που έχεις συνηθίσει να βρίσκεστε.. εκεί που φαντασιακά, ακόμα και όταν τα περπατάς μόνη σου, σου Τον θυμίζουν και να: σαν να σας βλέπεις ξανά να τα περπατάτε μαζί, να κυνηγιέστε και να χάνεστε. Να φοβάται, να σε αναζητά και εσύ να του κρύβεσαι.. όχι για πολύ, τόσο, ώστε να νιώσεις πως σε αναζητά, ίσα που να μην αρχίσει να τρελένεται πως σε έχασε ή έφυγες μακριά του..
Ναι, εάν είχες επιλογή, σίγουρα θα επέλεγες να είστε μόνοι σας, χωρίς αυτό το τζάμι να σας χωρίζει και κάπου έξω. Να μη ζεστένεστε και κλείνεστε στα τετραγωνικά ενός σπιτιού, να ‘σαστε ελεύθεροι, να δείτε τα αστέρια όλα του ουρανού κ όχι απλά κάποιες φωτεινές τελίτσες από το παράθυρο, ανάμεσα σε άλλες φωτεινές τελίτσες από τα απέναντι σπίτια…
Αλλά, δυστυχώς δεν έχεις επιλογή…
Μόνο μία: να Αναρωτιέσαι αέναα και κυκλοθυμικά το πώς αυτός ο άνθρωπος μπορεί να «Σε ταξιδεύει ακόμα». Αυτός, που κατά κοινή ομολογία και λυπητερή σου διαπίστωση, δεν κουνιέται καθόλου… Αυτός, που παραμένει κλειστός στα 45 τετραγωνικά του σπιτιού του και όμως, αυτό του φτάνει.! Αυτός, που συνεχίζει να μη θέλει να ξεφύγει από την πραγματικοτητά του-όπως και να ναι αυτή, φανταστική, εικονική ή απλά «δικιά του»… Αυτός, που μένει πιστός ακόμα στα ασάλευτα, άριστα και ως εκ τούτου αξεπέραστα πρότυπά του! Αυτός, που επιμένει να μην θέλει να αναθεωρήσει τίποτα από όσα πίστευε καιρό τώρα! Αυτός, που «δεν θέλει να αφήνει κανέναν να παίζει με το μυαλό Του». Συγκεκριμένα με το μυαλό του, γιατί και η καρδιά του-επιμένει να ελέγχεται ακόμα από αυτόν! –Σηκώνεσαι τσαντισμένη και φωνάζεις, βγάζεις το κεφάλι έξω από το παράθυρο και-κοιτώντας τον ουρανό, ουρλιάζεις μανιωδώς : «ΣΤΑΜΑΤΑ να μεεε ταξιδεύειιιις….!!» Μήπως και ο καλοκαιρινός αιθέρας, καταφέρει να ταξιδέψει ως Αυτόν. Ή μήπως-καταφέρει να φτάσει μέσα από κάποια ραδιοκύματα, ενός μικρού ραδιοφωνικού σταθμού της πόλης: «//Τα όνειρά σου, είναι βαριά//»…
https://www.youtube.com/watch?v=V76GJ1ndYIY
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Αξίζει, φίλε μου, να ζεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει! (#) | | | |
|
Κων/νος Ντζ
06-09-2016 @ 08:10 | Τα όνειρά σου, είναι βαριά!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
06-09-2016 @ 18:35 | Παρα πολυ ομορφο κειμενο, τοσο αντιπροσωπευτικο της εποχης μας......της εποχης της μοναξιας. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
