| |
[align=center][B][I]
Ένα πουλί πάνω σε σύρμα
Πικρός καφές, με λίγες βρόχινες σταγόνες για τη γλύκα
κι ένα πουλί πάνω στο σύρμα να φωνάζει
μπούκωσα όλο μου το στόμα μ’ αυτονόητα, μα τελειωμό δε βρήκα
κι όλες οι σκέψεις που θολώναν το κεφάλι μου
γίναν λουρί, σα φίδι, γύρω απ’ το λαιμό μου
κι άγχος πολύ, πάνω στα μάτια να τα τσούζει
και σημειώσεις στο χαρτί για να θυμάμαι λεπτομέρειες
εδώ που φτάσαμε, ματώνουν και οι πέτρες
-κι οι αντοχές έχουνε όρια που τελειώνουνε-
οι ευτυχίες θέλουν δύο κι οι δυστυχίες άλλον έναν να μοιράζεσαι
οι επιτυχίες θέλουν δύο κι οι αποτυχίες άλλον έναν να τις νοιάζεται
σ’ ένα πιο γόνιμο επίπεδο, την ύστατη προσπάθεια…
Ακούς; Εδώ αστράφτει, βρέχει όνειρα
πιο βροχερά, πιο μουσικά, πιο γόνιμα
Ακούς; Εδώ αστράφτει, πάρε ομπρέλα
αλλιώς χαρές, λύπες και δάκρυα θα λουστούμε
αυτά που κάνουν τους ανθρώπους έτοιμους ν’ αγαπηθούνε
ή να χωρίσουν ή να σμίξουν ή να φύγουνε
ή …να χαθούνε!
κι αυτά, τα πιο σημαντικά απ’ αυτά, δε θα τα βρείτε σε βιβλία
κανένας δεν γνωρίζει τις μικρές ακολουθίες που διαβήκαμε
-καλύτερα να γίνουμε βιβλίο-
κι ας μείνουμε στο σκονισμένο ράφι να ματώνουμε τα χέρια
αυτού που καθαρίζει
να διακοσμούμε τοίχους, να βαστάμε αντικείμενα στα ράφια
στο τέλος, σε καλάθι της λαϊκής θα περιγράφονται οι στιγμές μας
αν είμαστε, που λέτε, τυχεροί
θ’ αφήσουμε για προίκα τις ιδέες μας
να καταπνίγουν τις ευθύνες του εαυτού μας…
κι αυτά, τα πιο σημαντικά απ’ αυτά, δε θα τα βρείτε σε βιβλία
σε σεντόνια θα τα βρείτε!
σε ξέσκεπα κρεβάτια θα τα βρείτε, μουσκεμένα από κλάματα
και τα μικρά, και τα καλύτερα απ’ αυτά με πληγωμένες ιστορίες
μ’ εγωισμούς, με αγκαλιές και με φιλιά μαρτυρικά
σταγόνες σπέρματος, ελπίδες κι όνειρα
ιδρώτες, αίματα και άλλες πονεμένες ιστορίες…
σα βγεις στον πηγαιμό για το δικό σου μονοπάτι
να εύχεσαι να ‘ναι ροδάνθιστος ο ανήφορος που θα διαβείς
στα βάθη της αιώνιας γαλήνης, ρομφαίες με ιαχές να αντηχούν
αθάνατος στο πέρας των αιώνων ν’ απομείνεις…
εμείς, ήρωες μιας προσωπικής στιγμής
το σκάσαμε απ’ το παραμύθι σαν τους πρίγκιπες
και μείναμε δυο αφημένα έπιπλα, εκεί σε μια γωνία
καθένας μας σε μια γωνιά του δωματίου
-κι απ’ έξω θολωμένη η ατμόσφαιρα-
μέσα στα μάτια μας, μικρούλια σκουπιδάκια οι αναμνήσεις
εμείς, αν είμαστε, που λέτε, τυχεροί
θ’ αφήσουμε για προίκα τις ιδέες μας
που με τον πιο βάναυσο τρόπο λεηλατήθηκαν
και με τα όνειρα μαζί, ποδοπατήθηκαν
που κουβαλούσαμε στα χρόνια και τραβούσαμε πορεία…
κι εγώ, λοιπόν κουράστηκα και λέω ν’ αποσυρθώ
για έναν θάνατο αθόρυβο και ταπεινό
-πιο ταπεινό κι απ’ τη ζωή μου-
κι εγώ, λοιπόν βαρέθηκα τα αυτονόητα να εξηγώ
για τις πικάντικες στιγμές της παρουσίας σου
και τις μικρές, τις λεπτομέρειες της απουσίας μου
…ας γίνουν ένα μάτσο πούπουλα, τα πεπραγμένα !
Γιώργος_Κ
[align=center][B][I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
