| |
Το δωμάτιο πλημμύρισε λέξεις- κι εκείνες
Βροντούν πάνω στους τοίχους, σφιχτοδένονται
Χωρίς σχέδιο, επικροτούν την σιωπή, σκαρφαλώνουν
Στο ταβάνι και κοιτάζουν υπεροπτικά
Την μελαγχολική φάτσα μου.
Κάποτε ανοίγω το παράθυρο- και ορμούν
Μες το χάος της νύχτας, προς τον σκοτεινό ουρανό, λες
Και θέλουν ν' ανταμώσουν των αστεριών τα ύψη- εκεί που κι ο θεός
αμφιβάλει για την μαεστρία του και κάθεται
Σε ένα πεζουλάκι απόμερο για να σκεφτεί
Τι έπρεπε, τι έγινε, και τι μπορεί να διορθώσει πια,
μια Θέληση..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
