| |
| | Με Καλεσες Και Ηρθα Κρητη |  | | | Θέλω να το μοιραστούμε. | | |
Σκάψανε τα μαυσωλεία
και πήρανε τα κόκκαλα και φύγανε
απ’το μικρό λιμάνι του Ρέθυμνου.
Κόκκινες μάλλινες κουβέρτες
και νερό για λίγες μέρες – παξιμάδια
και μερικά καλούπια σαπούνι,
και κόκαλα.
Στο λιμάνι, γύρισαν τη ράχη τους στις πέτρες
και στου Ρέθυμνου το κάστρο και στους τοίχους.
Οι γυναίκες θέλησαν να βάλουν στο σεντούκι
δυο τρείς γλάστρες σελλούκες,
δεν το επέτρεψαν οι άντρες τους
Έχωσε στον κόρφο της μια χούφτα γιασεμιά
η Σακιζέ χανουμί, η Σααντέτ χανουμί.
Μαυρίσανε στον κόρφο τους τα γιασεμιά
Όμως μετέφεραν στο Κορδελιό
φυτεμένους στην κοιλιά τους
τους πρασινομάτες Μουσά Κιαζίμ, τους Μεχμέτ Αλί
και μερικά δενδρύλλια ελιάς
μέσα σε ξύλινα κιβώτια.
Μείνανε πίσω οι πρόγονοι, οι μάνες τους
εκείνους τους εμπιστεύθηκαν στις νεραντζιές.
Κρήτη ! Αχ Κρήτη !
Μεγάλωσα με τους αέρηδες που φτάνανε από σένα,
σκεπάστηκα με τη μουσική σου τις νύχτες.
Κοιμήθηκα με γυναίκες μαυροφορεμένες.
Με κάθε πιάτο ραδίκια που έτρωγα,
εσένα θυμόμουνα, Κρήτη !
Μπέρδεψα τη γλώσσα μου στα παιδικά μου χρόνια,
έβρισα τους φίλους μου του δρόμου
αμολώντας ένα `` ας τον διάολο !``
Στενοχωρέθηκα όταν γελάσανε.
Με κάλεσες κι’έφτασα Κρήτη !
Δεν μπόρεσα να επιστρέψω τα κόκαλα
που μεταφέρθηκαν απ’τα μαυσωλεία.
Ψάχνω τα παληά σπίτια του Ρεθύμνου,
ποιο νάναι άραγε ; ποιο νάναι άραγε το σπίτι μου ;
Παράτησα το ψάξιμο του σπιτιού μου
σαν είδα εκείνον τον Κρητικό με τις μπότες
ν’αγκαλιάζεται μ’όλους γύρω του.
Ούτε που τον ένοιαζε αν παρεμπόδιζε την κυκλοφορία.
η ψυχή του κουβαλούσε μέσα της το σπίτι που έψαχνα,
κι’έμοιαζε πολύ του παππού μου !
Με κάλεσες, με κάλεσες κι’ ήρθα Κρήτη !
Στα στενοσόκακά σου, πάνω απ’τους βρώμικους πάγκους
ήπια συκόρακο του θείου Στέλιου,
ήταν πολύ πρόθυμο το βλέμμα του δεν έδωσα σημασία
στη βρωμιά του μαστραπά, αφού
πρόσφερε την ώρα εκείνη
τυρί, αμύγδαλα, ρακί, σ’έναν περαστικό
ο θείος Στέλιος .
Πρέπει να ξεχάσουμε τα κόκαλα
ν’ανακαινίσουμε τα παλιά.
Αυτός ο άνεμος είναι της Σοφίας, είναι και δικός μου.
Οι κόρες της μοιάζουν με τις κόρες μου,
τα αγόρια της με τον γυιό μου.
Είμαι Μεσόγεια εγώ, Αιγεοπελαγίτισα.
Για χρόνια πολλά με καλούσες.
Και να ! που ήρθα Κρήτη !
Δεν μπόρεσα να βρώ το σπίτι μου
χάθηκαν τα κόκαλα που φύγανε
Όμως τα γιασεμιά που είχαν ταξιδέψει
στον κόρφο της γιαγιάς μου
τα έφερα πίσω !
Αϊσέ Λαχούρ Κιρτούντς
23 Οκτωβρίου 2004, Ρέθυμνο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Eμείς δεν βουλώνουμε τα' Ⓐυτιά μας σε Σειρήνες, τις ρίχνουμε στο κⒶτⒶστρωμⒶ και τις γλεντⒶμε © ® † | | | |
|
Μαυρομουστάκης
23-10-2016 @ 13:52 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Δεν έχω λόγια!!! | | Ion Panopoulos
23-10-2016 @ 13:56 | ::rock.:: | | Μ.Ελμύρας
23-10-2016 @ 16:48 |
Ναί, είναι ένα βαθειά ανθρώπινο ποίημα!
Θαυμάσια απόδοση! Εύγε!
::theos.:: ::hug.:: ::theos.:: | | aridaios
23-10-2016 @ 17:52 | ::yes.:: ::yes.:: | | ΚΟΥΡΕΛΗΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ
23-10-2016 @ 21:12 | Με τον Μιχάλη !!! Καλησπέρα Μανούσο !!!!!!!!! ,,,,, ::382.:: ,,, | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
23-10-2016 @ 21:39 | Μανουσο ουτε εγω εχω λογια πολλα, αν και δεν ειμαι Κρητικια μια υπερηφανεια την ενιωσα. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | π.Σωτήρης
18-01-2017 @ 13:15 | ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ! ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
