| |
Όπως τυφλός που έχει χαθεί το φως του
σ΄έναν τραχύ παραπατούσα δρόμο
κι είχα για φόρτωμα βαρύ στον ώμο
την πίκρα και το πλάνταγμα του αρρώστου.
Ελπίδα δε τολμούσα να 'χω νόστου
καθώς κοιτούσα γύρω μου με τρόμο
σκληρές μορφές δίχως Θεό και Νόμο
να λεν για με κι άλλο φαρμάκι δώσ' του.
Ξεπρόβαλες σαν όνειρο, σα θάμα
με πότισες νερό με το λαγήνι
και μου' πες δε σ' αφήνω, πάμε αντάμα
δίπλα σου θα 'μαι κι ό,τι θέλει ας γίνει
νεράϊδα που είχες στην καρδιά ένα πράμα
για στόλισμα ακριβό, την καλοσύνη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
