Οταν ημουν παιδι
περπατουσα με τα χερια ανοιχτα
για οποιαδηποτε αγκαλια και χαδι
.Ο κοσμος μου, φαινοταν να ειναι
ενα μερος της χαρας και της ευτυχιας.
Καθε φορα που εκλαιγα, καποιος θα με παρηγορουσε.
Καθε φορα που επεφτα, μου διναν ενα χερι να σηκωθω.
Οταν ημουν παιδι
ημουν εγω κι οχι εσεις,ζουσα.
Ηθελα το ρυακι να ειναι ποταμι
και το ποταμι χειμαρος.
Ηθελα καθε πισινα να ειναι λιμνη
και η λιμνη να ειναι θαλασσα,πελαγος
Ολα ηταν γεματα με ζωη
και η ζωη ηταν μια.
Ηταν αυτο που ακουγα,που μυριζα,που αισθανομουν
και οχι μια ψευδαισθηση ενος κοσμου,πριν απο τον κοσμο.
Ζουσα στην ευδαιμονια της αγνοιας
και της αθωοτητας.
Οταν ετρωγα ενα κομματι ψωμι,
δεν σκεφτομουν απο που προερχεται.
Ειχα ξεφλουδισμενα γονατα,
αλλα οχι ραγισμενη καρδια.
Μικρα στιγματα στο κορμι μου
αλλα οχι στην ψυχη μου.
Αγαπουσα διχως ανταλλαγματα
δεν ειχα συνηθειες,καθομουν οκλαδον,
ετρεχα στην βροχη,ειχα τσουλουφι στα μαλλια.
Ειπα να γραψω ολα τ` αλλα και ηρθε....το τσουλουφι....να μου δωσει μια γλυκα, μια ομορφια και ποσο χαιρομαι που δεν ειχες ραγισμενη καρδια, δεν θελω κανενα παιδι στο κοσμο να εχει ραγισμενη καρδια. Μα.. δεν γινεται και το ξερω τοσο καλα, υπεροχο Ζηση μου παντα να` ναι ετσι η ψυχη σου. ::love.:: ::love.:: ::love.::
::hug.:: το εξαφανίσαμε δυστυχώς Ζήση το παιδί μέσα μας
το ξεπουλήσαμε στους κομματάρχες κάθε μορφής εξουσίας
κι έχασε τη φύση και την νεανική του ορμή...
Τα παιδιά έχουν τη Γνώση της Χαράς της Ζωής ...
εμείς παρασοβαρέψαμε....δυστυχώς
Η Αμερική είναι υπό το καθεστώς της «κάθαρσης» και βρισκόμαστε ένα χρόνο μετά τα γεγονότα της οικογένειας Σαντίν (από την ταινία Κάθαρση του 2013). Μόνο που τώρα οι κυνηγημένοι δεν θα μείνουν στο σπίτι τους, αλλά θα πρέπει να επιβιώσουν της τρομερής νύχτας, μεταβαίνοντας από το ένα σημείο σε άλλο, καταμεσής χάους.
