| |
| | Ένα ταξίδι |  | | |
Έχει ένα ταξίδι στο μυαλό της, για το οποίο δεν έχει ως τώρα μιλήσει σε κανέναν, παρά μόνο στον άμεσα ενδιαφερόμενο. Στην αφορμή του ταξιδιού της αυτού.
Τ’ αποφάσισε κι αυτό κατά τη διάρκεια της αρρώστιας της, τις βραδιές του ανελέητου πυρετού. Το ταξίδι αυτό, η σκέψη του, κατά μία άποψη τής έσωσε τη ζωή, τότε που η θερμοκρασία της απειλούσε να ξεπεράσει τους 41 βαθμούς, αλλά το σοκολατένιο αγόρι της δε φαινόταν πουθενά. Κι όμως, δεν είναι δα και κανένα σπουδαίο ταξίδι, λέει στον εαυτό της. Τέσσερις μερούλες αναψυχής με αυστηρή και σύντομη ημερομηνία λήξεως και μετά επιστροφή ξανά στη ζωή που αγωνίζεται να χτίσει, στη ζωή που ελπίζει να μην γκρεμιστεί απότομα από την επιβεβαίωση άλλης μιας – αμείλικτης εκείνης - αρρώστιας.
Θα ‘ναι μόνο στιγμές, το ξέρει. Μόνο τόσο μπορεί πια ν’ αντέξει. Δεν είναι πια τόσο ανόητη για να τρέφει περαιτέρω προσδοκίες. Ακόμα κι αν ένα όνειρο τύχει και της ανοιγοκλείσει το μάτι, εκείνη θα του γυρίσει την πλάτη και θα φύγει, γιατί το έχει ξαναδεί αυτό το όνειρο και ξέρει πως τελειώνει. Ξέρει πως στο τέλος γίνεται εφιάλτης.
Που θα πάει λοιπόν; Για πού θα κινήσει αφότου μάθει αν πρόκειται να πεθάνει από καρκίνο ή όχι;
Θα πάει στον Έρωτά της. Στον μόνο άντρα που ερωτεύτηκε ποτέ, πιο σωστά. Και που την ερωτεύτηκε κι αυτός. Δε λέει ψέματα η ενέργεια μεταξύ δυο ανθρώπων, όταν είναι τόσο μα τόσο έντονη…
Είναι άνοιξη. Εκείνη έχει φτάσει νωρίτερα στο ραντεβού τους. Όμορφη μέρα, πεντακάθαρη, ηλιόλουστη, η πόλη μοιάζει να γιορτάζει. Έχει δει μόνο τη φωτογραφία του, εντάξει, γοητευτικός είναι, ένας νέος άντρας με κάπως σκληρά, ασυνήθιστα χαρακτηριστικά κι ένα χαμόγελο που σου γδέρνει το βλέμμα. Η κοπέλα βρίσκεται εκεί κυρίως γιατί δεν είχε τίποτε καλύτερο να κάνει. Και ξάφνου, νατος, ένα αγόρι με χαμόγελο πολύ πιο γλυκό από του άντρα της φωτογραφίας τσουλάει προς το μέρος της.
Με την πρώτη ματιά που του ρίχνει τα χάνει. Είναι πολύ όμορφος, παραπάνω από όμορφος, είναι… είναι κάτι που δε μπορεί να το προσδιορίσει, κάτι αόρατο που τον κυκλώνει, όχι, που το ακτινοβολεί, μια συμπαγής μάζα από αισθήματα στην πιο κραυγαλέα τους μορφή, ένας φλόγινος πυρήνας καταμεσίς μιας παγωμένης γης. Η αύρα της σμίγει με τη δικιά του και γίνεται ανύποπτη έκρηξη – κανείς δε θα μπορούσε να το εξηγήσει, ούτε και να το καταλάβει, αυτή την αίσθηση ότι είσαι τόσο κοντά με κάποιον που πρώτη φορά συναντάς, αυτή τη στιγμιαία αλληλοκατανόηση που δεν επιδέχεται καμία υποσημείωση. Εκείνος χαμογελάει πάντα, και το χαμόγελό του είναι γλυκό, το πρόσωπό του είναι γλυκό, το ίδιο και το καστανό βλέμμα του – γιατί βρε ζωή; - κι είναι όμορφος, τόσο όμορφος όπως τσουλάει προς το μέρος της – γιατί βρε ζωή; - τσουλάει κι εκείνη περπατάει μέχρι που φτάνουν ο ένας τον άλλον κι εκείνος σηκώνεται από το αναπηρικό καροτσάκι – γιατί βρε ζωή; γιατί; - και την αγκαλιάζει.
Τους επόμενους δυόμιση μήνες θα μάθει πως μπορεί ένα χαμόγελο να ‘ναι τόσο φωτεινό και τόσο τρομαχτικό μαζί, πως ο έρωτας μπορεί να ‘ναι τόσο δυνατός που να καταντά σκληρός και άπονος. Κάπου στην πορεία προς τα βάθη των ψυχών τους θα το χάσουν το παιχνίδι. Εκείνη δε θ’ αντέξει τα ξεσπάσματά του, εκείνος δε θ’ αντέξει τη σιωπή της. Οι δαίμονές τους θα καταβροχθίσουν χαιρέκακα όλα τα ρόδινα συννεφάκια τους. Εκείνος θα υποχωρήσει πρώτος. «Δεν το θέλω αυτό πια. Κάποιος στην κατάστασή μου δεν είναι για να κάνει σοβαρή σχέση με μια κοπέλα!». Και θα ‘ναι μόνο μια δικαιολογία, που μέσα της θα κρύβει την αλήθεια.
Θα περάσουν οι μήνες, θα στεγνώσουν τα δάκρυα, εκείνη κάποια στιγμή θα χωθεί σε κάποια άλλη αγκαλιά, εκείνος – απ’ όσο θα διαισθανθεί – σε πολλές και διάφορες, αλλά για λίγο κάθε φορά. Θ’ απομείνει μέσα της ένα φεγγοβόλο θραύσμα από τον έρωτά της για κείνον, που θα κρύβεται και θα επιβιώνει μέσα στα κενά της καρδιάς της. Είχε κάνει πολλά για κείνη όσο ήταν μαζί, τόσα όσα κανένας άλλος άντρας. Η κοπέλα δεν είχε νιώσει άλλοτε πιο πλήρης, πιο ευτυχισμένη, ούτε και έτυχε να ξανανιώσει έτσι μέχρι και σήμερα. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό η αιτία που τα αισθήματά της γι’ αυτόν ζούσαν και δάκρυζαν ακόμα…
Αιτία ήταν οι απειροελάχιστες στιγμές της θλίψης του που είχε ξεκρίνει. Εκείνη η θλίψη βαθιά-βαθιά μέσα στο βλέμμα του, που την έκανε χίλια κομμάτια. Η θλίψη που μπορούσε να δει μόνο εκείνη. Στιγμές σαν εκείνη στο πάρκο, όταν επιχειρούσε μ’ ένα πεισματάρικο στυλό να φιλοτεχνήσει το πορτρέτο του, μια μέρα μετά την απόφαση του χωρισμού. Βαθιά-βαθιά στα μάτια του, κάτι σα θολό φαρμάκι, ναι, η θλίψη, και το χαμόγελό του ήδη πεθαμένο… Εκείνο το χαμόγελο-σπαθί, που μπορούσε να σχίσει στα δυο την αβάσταχτη μουνταμάρα του τόσου μεμψίμοιρου κόσμου μας.
Ένα ταξίδι, γι’ αναψυχή, τίποτε σπουδαίο. Του το πρότεινε ανάλαφρα, το δέχτηκε χαρούμενα αυτός, το ίδιο ανάλαφρα. Έχουν να ιδωθούν πάνω από ένα χρόνο έπειτα απ’ τον απότομο χωρισμό τους. Θα περάσουν όμορφα, πολύ-πολύ όμορφα, όπως περνούσαν τον πρώτο καιρό, γιατί – εκείνη θα το φροντίσει αυτό – δε θα υπάρξει δεύτερος. Μία χαριτωμένη συνάντηση γεμάτη γλυκές, ευφρόσυνες και, πιθανότατα, αισθησιακές στιγμές και μετά τέλος, τέλος – όσο είναι ακόμα ακίνδυνη αρχή…
Όμως, δε μπόρεσε ν’ αποφύγει να πλάσει στο μυαλό της την εικόνα της αρχικής επανένωσής τους. Εκείνη στ’ αεροδρόμιο, τον βλέπει από μακριά, του χαμογελά, της χαμογελά, προσεγγίζουν ο ένας τον άλλον, αγκαλιάζονται… Αγκαλιάζονται όσο πιο σφιχτά, για ώρα πολλή. Την κρατά και τον κρατά μ’ όλη της τη δύναμη, τα μάτια ανοιγοκλείνουν γρήγορα για να εξατμίσουν τα δάκρυα… Βαριοί κόμποι στο λαιμό πασχίζουν να πνίξουν τις μάζες από τα ταραγμένα αισθήματα. Κολλημένη στο στήθος του, αφουγκράζεται την καρδιά του, τη δική της καρδιά…
Είναι όμως μονάχα μια εικόνα, οπωσδήποτε όχι όνειρο, οπωσδήποτε όχι προσδοκία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ό,τι γράφω είναι αληθινό - Whatever I write is real | | | |
|
Κων/νος Ντζ
05-11-2016 @ 08:51 | Δυνατό, ωραίο... | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
05-11-2016 @ 18:06 | Το εχεις αν δεν το εχεις κανει γραψε βιβλιο, καλο βραδυ. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
