| |
| | Νεραίδα (i will always love you) |  | | |
Ελάχιστες στιγμές αποκοιμήθηκα εκείνο το πρώτο πρωινό μετά την επίσκεψη της Νεραίδας
χθες τ΄ απομεσήμερο. Πετάχτηκα λίγο πριν οι πρώτες ακτίνες του χλωμού δίχως όρεξη ήλιου υψωθούν πάνω από το βαθύ πλατανόδασος. Με ξύπνησε ο θόρυβος της βροχής και τα κλαδιά των δέντρων που κροτάλιζαν στις ριπές των ανέμων. Βγήκα αναμαλλιασμένος έξω
από το καλύβι μου, με ένα πολυκαιρισμένο φανελάκι, σχεδόν γυμνός, να μανταλώσω τα παράθυρα που χτυπούσαν στο μένος του ανέμου.
Οι δυνατές στάλες της βροχής μου μαστίγωναν την επιδερμίδα. Έριξα δυο μεγάλα κούτσουρα μπροστά στα παράθυρα και βούτηξα αλλά δύο-τρία μεγάλα ακόμα αγγαλιά και
μια μεγάλη χούφτα ξερά κλωναράκια για προσάνναμα. Ήταν ώρα να ανάψω φωτιά στο τζάκι και να ζεσταθώ. Το δωμάτιο τώρα αν και πρωί, ήταν θεοσκότεινο, ως την ώρα που άρχιζαν να ξεπηδούν οι πρώτες φλόγες από το τζάκι. Ένιωσα να χαζεύω βλέποντας τις φλόγες να χορεύουν στον απέναντι τοίχο και μαζί με αυτές την φιγούρα της Νεραίδας.
Απόμεινα να κοιτάζω αρκετή ώρα της φλόγες και την φιγούρα της Νεραίδας να μου χορεύουν, θυμίζοντάς μου έντονα την χθεσινή της επίσκεψη. Κι αν δεν ήταν οι χορευτικές σκιες στον τοίχο, εξακολουθούσε να μου το θυμίζει η δυνατή μυρωδιά του αρώματός της.
Η μυρωδιά ακόμη δεν είχε φύγει, είχα την εντύπωση πως είχαν φυτρώσει ζουμπούλια ή πασχαλιές στο δωμάτιο και είχε αρχίσει το βλέμμα μου να τις ψάχνει. Το βλέμμα μου πλανήθηκε στον χώρο και έπεσε σε μια χούφτα αποξηραμένο χαμομήλι που το είχα μαζέψει από το παραδιπλανό ξέφωτο και το είχα αποξηράνει για να το έχω για τσάι. Το νερό μέσα σε μία παμπάλαια κατσαρόλα που είχα πάνω από τις φλόγες και κόχλαζε, μου άνοιξε την όρεξη για να πιω ένα τσάι χαμομηλιού και να ζεσταθώ. Σηκώθηκα αργά, σχεδόν μουδιασμένος, ελαφρά παραπατώντας από την έλλειψη ύπνου. Πηγαίνοντας για την αυτοσχέδια κουζίνα μου, παραπατώντας όπως είπα, σκόνταψε το βήμα μου στην καταπακτή του κρυφού μου κελαριού που ήταν πρόχειρα καλυμένο με μια χειροποίητη πλεχτή ψάθα από χόρτα, η οποία ήταν ανασηκωμένη στην μια πλευρά της.
Το μυαλό μου αμέσως έφερε την χθεσινή σκηνή. Τις είχα δώσει την κούπα μου με όσα δάκρυα είχα μαζεμένα από μια παλιά αγάπη. ΄Οχι μόνο τις την έδωσα αλλά κατεδέχτηκε να πιει όλο το περιεχόμενό της. Τα είδα πάλι σε μια ριπή οφθαλμού όλα, την σταγόνα αίμα που έτρεξε από τα χείλια της, την ασημένια πένα, τον αρχαίο πάπυρο, την λέξη που είχε γράψει ..
Τι παράξενη οπτασία, μουρμούρισα και γονάτισα να χτυπήσω με το χέρι την ξύλινη τάβλα που το σκέπαζε και να διορθώσω το αναδίπλωμα της ψάθας. Προσπάθησα πεισματικά να πιέσω την ξύλινη τάβλα με τα δυο μου χέρια όμως όσο πεισματικά την πίεζα εγώ τόσο αυτή πεισματικά δεν έμπαινε στην θέση της. Σηκώθηκα να πάρω μερικά εργαλεία, ένα σφυρί και ένα ροκάνι, πίστευα πως ίσως από την υγρασία και την πολυκαιρία είχε σκευρώσει.
Τα πήρα και ξαναγονάτισα μπροστά της και η πρώτη μου σκέψη ήταν να καθαρίσω τυχόν βρωμιές και ίσως φύλλα που θα εμπόδιζαν να κλείσει. Ανασηκώνοντας την ξύλινη τάβλα που χρησίμευε για το καπάκι του, γούρλωσα εκστατικά τα μάτια αντικρύζοντας το θέαμα.
Το καπάκι του άνοιξε σαν μουσικό κουτί παίζοντας μια παλιά μελωδία γραμμένη σε μια κινηματογραφική ταινία μερικές δεκαετίες πριν. ΄Ηταν από τα αγαπημένα μου τραγούδια κάποτε και ευθύς σιγομουρμούρισα τους στίχους του..
Bittersweet memories ...
That is all I'm taking with me.
So good-bye.
Please don't cry:
We both know I'm not what you, you need
And I... will always love you,
Will always love you
You
My darling, you...
΄Ενοιωσα τα μάτια μου γεμάτα από δάκρυα συγκίνησης όπως και την πρώτη φορά που είχα δει την ταινία, δάκρυα όμως που δεν έβρισκαν έξοδο από τα μου αλλά είχαν γίνει μια συστάδα ρυτίδων, καταπνιγμένων αισθημάτων.
Προσπάθησα μετά δυσκολίας να συνέλθω και να δω καλύτερα τι ήταν όλο αυτό που βίωνα εκείνη την στιγμή.
Συγκεντρώνοντας το βλέμμα μου και κοιτώντας είδα πως την θέση της κούπας μου είχαν πάρει τώρα θέση δύο κούπες από ατόφιο ασήμι. Ήταν υπέροχες και με δεξιοτεχνία σκαλισμένες με αρχαία σύμβολα, ημισέληνους, καρδιές, σταυρούς και ότι άλλο παράξενο μπορούσε ανθρώπινος νους να φανταστεί. Την θέση των δακρύων μου πήρε θέση μια τρύπα με ανεύρυσμα από την γη και αυτή ήταν η πηγή της μυρωδιάς που κατέκλυζε το δωμάτιο. Έμοιαζε πραγματικά με αγίασμα, έρεε συνεχόμενα όχι υπερβολικά ούτε λιγοστά.
Πάνω από το ανεύρυσμα έστεκε μια επιγραφή σκαλισμένη σε χρωματιστό μάρμαρο ..
- ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΔΙΨΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ -
Συνεχίζεται ...
Απόσπασμα από το διήγημα "Νεραίδα"
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Γῆς παῖς εἰμι καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος, αὐτὰρ ἐμοὶ γένος οὐράνιον τόδε δ᾽ ἴστε καὶ αὐτοί | | | |
|
Δημοσθένης ο πείθων
12-11-2016 @ 14:54 | Γεννάει προσδοκίες για ένα δημιούργημα ψυχής ::up.:: | | Aρίστη Σιδηροκαστρίτη
12-11-2016 @ 14:55 | ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ! | | Κων/νος Ντζ
12-11-2016 @ 15:39 | ::up.:: ::theos.:: ::yes.::
Πολύ ωραίο Κων/νε και πάλι.
| | Μαρία Μουσικός
15-11-2016 @ 08:10 | Κρίμα που τελείωσε... Ήθελα να διαβάσω κι άλλο!! Είναι υπέροχο!!! Έζησα κάθε εικόνα σαν να ήμουν εκεί, σαν να ζούσα σ'αυτή την καλύβα, σαν να μύριζα όλο αυτό το αγίασμα.. Είναι συγκλονιστικό!!! Ανυπομονώ για την συνέχεια η οποία ξέρω ότι θα με εκπλήξει εξίσου ευχάριστα!! ΠΟΛΛΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ! ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
