| |
δίχως λόγο ξημέρωσε πάλι
στα σκοτάδια με πολύ βιασύνη
μια κραυγή φοβερή στο κεφάλι
κάθε λαχτάρισμα καταπίνει
απο την τόλμη και παραπέρα
βγαίνω,ήσυχα λάμνω το βήμα
βολική ζητώντας του αγέρα
πνοή,μπαίνω μες στο άσωτο κύμα
δρόμος ονείρου νάναι ο δρόμος;
άναρχος ,απλωτός και σπουδαίος
οπου πια δεν θρασεύει ο τρόμος
που διαβαίνω με πελώριο δέος
χάθηκα στη κίνηση της πλάσης
μες στο βαθύ μου πάθος ριγμένος
μονάχος στις αιώνιες εκτάσεις
μηνυτής της ζωής μου και ξένος
μέρα νέα ,νέα κι η πορεία
προς τα μέρη της παλιάς ελπίδας
μα να επιστρέψω μιά πικρία
θέλει στα ρηχά της καταιγίδας
μια πικρία μου στα μεσοκάρδια
αγάπες που διψούν κι ανασαίνουν
για τέτοια και πιο όμορφα χάδια
αγιάζουν σαν την μεταλαβαίνουν
στα επουράνια σου τα μυστήρια
ικετευτικά υψώνω χέρια
να δώσουν μιάν όψη σου λυτήρια
με τα πρώτα που πέφτουν αστέρια
κι αν σημάνει ο γήινος χρόνος
και οι πλανήσεις μου λιγοστεύουν
νιόβγαλτος δεν θάμαι πια μόνος
οι περιπάτοι θα με γυρεύουν
περιπάτοι με σένα στο πλάι
στον μαγεμένο κύκλο της μοίρας
εκστάσεις η ζωή μας ζητάει
και την αγάπη βόγκο πλημμύρας
τη λαχτάρα σου θάχω μαζί μου
στην αγκαλιά μου θα την κρατάω
γοητεία κι ανάσα πολλή μου
με τη μορφή σου να τραγουδάω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
