| |
Το «αντίο» μας
Σέρνω τα βήματα βαριά, / του αποχωρισμού μας
κι αναζητώ παρηγοριά, / στο θλιβερό φορτίο :
στη δακρυσμένη σου [B][I]ματιά[/I][/B], / στη γλύκα του [B][I]φιλιού[/I][/B] μας
στην [B][I]αγκαλιά[/I][/B] σου τη πλατιά, / και στο στερνό τ' [B]αντίο[/B]..
........
Το δάκρυ σου είναι καυτό, / με πνίγει και με λιώνει
το βλέμμα σαν το κοιτώ, / καρφώνει την ψυχή μου,
μια σου [B][I]ματιά[/I][/B] λυπητερή, / λύτρωση αξιώνει,
σταυρώνει και με τιμωρεί, / στην κάθε ενοχή μου.
Από τη γλύκα των [B][I]φιλιών[/I][/B], / απέμεινε το πάθος
των κοραλλένιων σου χειλιών, / μα πότισαν φαρμάκι
να μου θυμίζει ειρωνικά, / πώς όλα γίναν λάθος,
ποιά προδοσία, τραγικά, / μας έγινε σαράκι...
Του πηγαιμού μου τη τροχιά, / τη διαφεντεύει η πλήξη
χαρά που έγινε οχιά / και λόγια στοιχειωμένα,
η [B][I]αγκαλιά[/I][/B] σου πια ποτέ, / δεν θα με ξανασφίξει…
..Αχ, άδικέ μου εαυτέ, / πορεύεις στα χαμένα..
........
Ήταν τ’ «[B]αντίο[/B]» μας γραφτό, / δυο πόρτες να σφραγίσει
και σ’ έν' ατέρμονο κρυφτό, / δύο ψυχές να μπλέξει..
ένα [B]αντίο [/B]αρκετό, / για να βρεθεί σαν λύση,
ένα [B]αντίο [/B]– βογκητό, / σε μιάν ολέθρου λέξη….
-.-
7ος-2007
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
