| |
Όπως σκορπίζεις το υψηλό φρόνημα των χρωμάτων
Γύρω, κι οι στυλοβάτες της ηθικής ακούνε μόνο τα πουλιά που
Με χαριέσσα αμφίεση σου χαμογελούν και πετάνε-
Ένα νέφος απαλό, τεκμήριο της ουράνιας σύσκεψης, στρώνει
Το λουστραρισμένο τραγούδι του στο πέλαγο που εκμυστηρεύτηκε
Αχαλίνωτες επιθυμίες στον ρου της αιωνιότητας-
Πιο έρωτας από ποτέ οι λέξεις σου, πιο έρωτας,
Κινούνται ανάμεσα στα ασάλευτα δέντρα, μαντρώνουν την σιωπή
Και σπρώχνουν την κάμαρα στον γκρεμό της ηχηρής μοναξιάς σου-
Αλλά, εγώ, για ένα χείλι κοκκίνισα
Λαχτάρησα το χάδι, το άγγιγμα να είσαι προσιτή στους πόθους που είχα,
Και να μου μένουν όνειρα κι άλλα να κάνω, προτού με θελήσουν οι ζοφερές μου κηδείες..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
