| |
[align=center]Μέσα στις λύπες της βαθιάς νυχτός
βουλιάζουν οι στιγματισμένοι
αγάπη ο απαγορευμένος τους καρπός
πότε σκυφτοί και συνάμα δακρυσμένοι
σε δρόμους που βγαίνουν για σεργιάνι
ψάχνοντας γυναίκα, με μαλλιά ευωδιαστά
αυτή που δεν θα είναι το τελευταίο τους λιμάνι
μα το καράβι που θα πλεύσουν στα ανοιχτά
Σαν ερχόταν στης αγάπης το παρτέρι
ζωγράφιζαν πίνακες με του έρωτα τα χρώματα
μα ο πόνος τους έστηνε καρτέρι
γεμίζοντας τη παλέτα τους με χώματα
Μελλοντικά λιμάνια δεν τα χωρά ο νους
είναι της ψυχής τους, γέρικο το σκαρί
που καπετάνιους χόρτασε πολλούς
και απ το χρόνο πια, έχει ολότελα φθαρεί.
Τώρα μένουν νηστικοί, όλοι τους οι πόθοι
κι αυτοί βουβοί χτίζουν τη φυλακή τους
αναμένοντας της λήθης πρωτοβρόχι
να αναπαύσει την μίζερη ζωή τους.
[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
