| |
Καθέτως διοικούμε- κι η βροχή
Καθέτως παραμένει ανυπάκουη·
Εξίσου ανυπάκουα τα φυτά που εισβάλουν στην δασύτριχη
μασχάλη μας,
Ποιά άνοιξη σε ατασθαλία ποιός πυρετός
Που ο εαυτός που είχαμε διαβουλεύεται
ακόμα με την ατολμία: πώς
να σκηνοθετήσεις όταν σε ακουμπά το χάος
Σαν τσούχτρα στα ρηχά της θαλάσσης που αφήνει πάνω σου
το στίγμα της
Και τσούζει όλος σου ο κοίλος έσω κόσμος;
Και διαμηνύεις τριαντάφυλλα, περιπτώσεις
μιας χάρης
Που κι εσύ τηνε γεύτηκες, προτού
Σαπίσουν οι μνήμες και το άοκνο παιδί μεταβληθεί
σε ηχηρό λεμόνι
Που βροντοφώναξε τα γηρατειά του μες
την μάταιη ξινίλα..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
