| |
την στραγγιγμένη όψη μου και την ανημποριά μου
η σκουριασμένη μου ψυχή μέρα νύχτα την ποτίζει
βράχος δεν είμαι, το φώς να καρτερώ στην ερημιά μου
να δροσιστεί στον ίσκιο μου, άστρο δεν γονατίζει
πατρίδας πότε κρατώ τη θύμηση και ξαναζώ
πότε αγάπης δάφνη,αντικρύζω στην εικόνα
πάνω σε ποιού θεού όμως το βωμό, βαριά να σωριαστώ
τολμηρός για να ξαναγυρίσω στον κυκλώνα
έξω σέρνω τα γόνατα, ψάχνω τι μου λείπει
της θυσίας μου η ρομφαία έγκλειστη στο χέρι
μικρό δεν είναι δέος μα ολοένα μ’εγκαταλείπει
δεν κόβει στο ξεπέταγμα,τι,γιατί,ποιος ξέρει
των φόβων μου κοιμίζω τα ξέχωρα τρηδόνια
θάθελα να μάθω την αταίριαστη μου μοίρα
το μεγαλείο οπου βάζει στη σειρά τα χρόνια
κι αντιμιλάει,πριν ανοίξει στα ουράνια η θύρα
τ’ανθρώπινο μόνο ζητώ όσο να βρώ μιαν άκρη
τους νόμους του να δώ που ξυπνούν εντός μου σαν καημοί
και ζωντανός ας φτάσω,στου ταξιδιού τα μάκρη
κιόλα με κάποια τάξη συγκρατημένη στην αρχή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
