| |
οι ανθισμένοι κήποι των δειλινών
η μεγάλη πέτρα,παγκάκι της υπομονής
ο μυστικός της ήχος πλάι στις γαρουφαλλιές
η σκιά που δεν επιστρέφει στο σώμα
και το όνειρο το πιο πονετικό
που δε λέει να στερέψει κουρασμένο
μην τύχει και μια μέρα ξεχαστεί...
Μεγάλωσαν οι μέρες του καλοκαιριού
και ταξιδεύω βλαστάρι της σιωπής
ανάμεσα στ’αγκάθια των χρωμάτων
χαμένος πάνω στο συρματόπλεγμα
με τις σκόνες βουβές στα μακρυνά
και τ’αγιόκλημα ερειπωμένο χρόνια
Τρυφερά τα νερά στο πιο επίσημο φώς
της μνήμης μου αστράφτουν οι κυματισμοί
περιστρέφονται εικόνες μες στο γαλάζιο
με χιλιάδες τα δροσερά φτερά,
ευωδιασμένο στερέωμα κι ανεβαίνω
λειμώνες ονείρων,τα χέρια μου απλώνω
τι να γυρέψουν,μεγάλωσε η πατρίδα
και τραγουδώ την αιμάτινη θάλασσα
και τον αέρα που μ’αγκαλιάζει
τον ακούω,ζώ και βαδίζω χαμηλόφωνα
υπάρχω μα δεν ξεγελιέμαι παράφορα...
Κλείνω τα μάτια,ταξιδεύω
πομπές θυμαριών προπορεύονται
συντοπίτισσες ελιές κι αμπέλια στην άμμο
ακολουθον οι αμίλητοι χυμοί
τώρα βλέπω στις φλέβες το αίμα μου
τώρα διαβαίνω τους δρόμους της ύπαρξής μου
γνώριμοι δρόμοι,η αλήθεια σκληρή στο σώμα μου
Της σκέψης στάση τελευταία,θυμάμαι
είμαι πάλι εδώ δεμένος στο χρόνο
αργά συλλαβίζω κι αναστηλώνω
κάτι για το δρόμο που τελειώνει
που με θέλει ζωντανό μα όχι μονάχο
είμαι πάλι εδώ,μνήμη γιατί με πονάς;
έχω καιρό να δώ του ομηλίκους
τι πειράζει σκέφτομαι
και ξάφνου βρέχει ,αθόρυβα βρέχει
τα πάτρια όριά μου ηταν όλο το ταξίδι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
