| |
Είναι φορές που έχω αναρωτηθεί,
Τα αστέρια εκεί πάνω, τί είναι, έχουν ζωή;
Γιατί υπάρχουν τόσα πολλά,
Εκατομμύρια;
Ρώτησα κάποιον κύριο να μου πεί.
Δεν μου απάντησε, με κοίταξε περίεργα κ ύστερα χάθηκε στην σιωπή.
Τότε ρώτησα και μια κυρία.
« Τα αστέρια;» είπε με ύφος όλο μελαγχολία.
Μονάχα αυτό είπε και στάθηκε λίγο σκεπτική.
Ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη της είχε εμφανιστεί
Κι ένα δάκρυ της κύλησε στην σιωπή.
Μα μου απολογήθηκε κι έφυγε βιαστική.
Σίγουρα όμως κάτι είχε να πεί.
Το είδα στα μάτια της, την απάτηση την είχε βρεί.
Μα το κράτησε μέσα της, ίσως απο ντροπή.
Ένας κύριος τότε με πλησίασε και μου είπε
Πως την απάντηση της απορίας μου, μου είχε:
«Τ'αστέρια δεν είναι τίποτα άλλο απο μετεωρίτες.
Μπορεί να λάμπουν, μα αυτό είναι μονάχα απ΄του ήλιου τις ακτίνες.
Μην χάνεις τον καιρό σου μ'ερωτήσεις που δεν ενδιαφέρουν πια κανέναν.»
Αυτά μου είπε κι έφυγε με τα χέρια του σταυρωμένα.
Κι έναν πόνο ένιωσα ένταον μεσα στο στήθος,
Καθώς ο ξένος χάθηκε βαθυά μεσα στο πλήθος.
«Δεν ενδιαφέρεται πια κανείς;» ρώτησα λυπημένα.
Μα απάντηση δεν πήρα απο κανέναν.
Ένα παιδί μονάχα ήρθε και μου έπιασε τα χέρια.
«Ο λόγος που υπάρχουν τόσα πολλά και είναι σκορπισμένα
Στον ουρανό εκεί ψηλά ολα αυτά τα αστέρια,
Είναι επιδή είναι των ανθρώπων όνειρα ξεχασμένα.»
Αυτά μου είπε το παιδί κι έφυγε βιαστηκά.
Κοίταξα τους γύρω μου που στέκονταν σιωπηλά,
Με το βλέμμα χαμηλό, σαν να συμφωνούσαν με ολα αυτά.
Κατάλαβα πως το παιδί είχε δίκιο τελικά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
